Merhabalar
Nasılsınız bakalım?
HEYYOOO 30K OLDUUUKKK!!! AS BAYRAKLARI AS AS!!! SİZİ ÇOK SEVİYORUM ÇİÇEKLERİM! HEPİNİZE SONSUZ TANE TEŞEKKÜRLER!!!
Keyifli okumalar dilerim.
...
Sakin bir insandım.
Kendimi bildim bileli oldukça sakin bir yapım vardı. Çok öfkeli, heyecanlı, mutlu, stresli bir yapıda değildim. Duygularımı uçlarda değil de daha sakin yaşardım. Bu çocukluğumdan kaynaklı bir durumdu aslında.
Çocukken ailem maddi durum yönünden çok sıkıntılıydı. Bana yansıtmamak için ellerinden geleni yaparlardı ama ben görürdüm. O çocuk yaşımla bile anlardım. Ailemin ne kadar zor durumda ve çaresiz olduklarını çok iyi hatırlıyordum.
O yüzden şımarık bir çocuk olmamıştım hiç. Dediğim dedik, hiçbir şeyi umursamadan sadece kendi istediğinin olmasını isteyen bir çocuk değildim. Övünmek olsun diye söylemiyordum bunları. Zaten övünülecek bir konu değildi bu. Sadece aileme sıkıntılı yaşamlarında bir sorun daha çıkarmak istemiyordum. Onlar için bir sorun olmak istemiyordum. Onun için çabalıyordum hep.
Mesela öğretmenlerin istediği bir şey olduğu zaman harçlıklarımı biriktirip alırdım hep. O yüzden sınıfta öğretmenin istediğini en geç alan kişi ben olurdum. Paramı boşa harcamamak için evden yiyecek götürürdüm. Hatta evde bir şey olmadığı zamanlar okulda aç kaldığımı hatırlıyordum. Çünkü götürdüğüm para okulun kantinindeki yiyeceklere yetmezdi. Yine de hiçbir zaman bunu aileme söylemedim.
Ailem zorlansalar bile okulum için ellerinden geleni yapmışlardı. Hatta orta sondayken onlara okuldan çıkmak istediğimi, onlara yük olduğumu söylediğimde bana çok kızmışlardı.
Tüm bunlara zaten benim eğitimim için katlandıklarını, en sonunda benim mutlu olacağımı düşünüp kendilerini toparladıklarını, bunu söyleyerek onları çok üzdüğümü ve daha bir sürü şey söylemişlerdi. Sen mutlu ol, demişlerdi, yeter ki sen mutlu ol tüm cefayı çekeriz biz.
O an dünyanın en şanslı çocuğu olduğumu anlamıştım. Maddi yönden iyi bir durumumuz olmayabilirdi. Hiç de önemli değildi. Arkamda beni her daim destekleyecek, her an yanımda olacak bir ailem vardı. Bu gerçek benim için en değerli mücevherden bile daha önemliydi.
Ailemi hayal kırıklığına uğratmamak ve emeklerini boşa çıkarmamak için çok çabaladım. Derslerime çok önem verdim. Notlarımı hep yüksek tuttum. Okulda kimseye karşı saygısızlık yapmadım. Gerekirse hakkımı savundum ama haksızsam da hatamı kabullendim. Ailemin başını yere eğmemek, benden hep gururla bahsetmeleri için çok çabaladım. Bursluluk sınavına katılıp yüzde yüz burs kazandım.
İşte her şey burada başladı ya...
Çok sevinmiştim, yemin ederim ki öyle çok sevinmiştim ki üç saat boyunca ağladığımı hatırlıyordum. Daha orta sondaydım. Liseyi tam burslu okuyacak ve aileme yük olmayacaktım sonunda. Her şeyi bunun için yapmıştım zaten.
Ailem de çok sevinmişti. Benimle gurur duyduklarını söylediklerinde dünyanın en mutlu insanı olduğumu düşünmüştüm.
Sonunda liseye geldiğimde biraz gergindim. Yeni bir ortam, yeni bir okul, yeni arkadaşlar... Gerici şeyler. İlk senem oldukça normaldi aslında. Normal bir öğrenciydim işte. Özel bir okul olduğu için herkes varlıklı ailelerin çocuklarıydı. Bundan dolayı çekinmedim asla. Ailemden veya maddi durumumdan dolayı asla utanmaz, çekinmezdim.
