KÖR

Uyandığımda kulağıma gelen o sesle irkildim.. Yıllarca televizyondan duyduğum o yoğun bakım alet sesleri. Kalbimin atışını kulaklarımda hissediyordum, kalbim sanki yeni hayatım için daha da hırsla atıyordu. Gözümü araladım ve dünyayı bu sefer görmeye başladığımı anlamıştım. Tavanı görüyordum beyazdı. Yoğunbakımın tavanını görmek bir insanı ne kadar mutlu edebilirse işte beni de o kadar mutlu etmişti. Gördüğümü anlayıp sevinç çığlıkları atmak isterken ağzımda olan hortumu fark ettim. Düşüncesi bile mide bulandırıcıydı ama sanırım alışmıştım bu hisse. Sahi ben ne kadardır burda yatıyordum ?
Ben tam bunları düşünürken kapı açıldı ve içeri doktor ve hemşire girdi.. Onların doktor ve hemşire olduğunu nasıl anladığımı soracak olursanız televizyondan dinlediğim kadırlıyla kafamda olan şeyleri birleştirdim. Mesela doktorların boynuna asılı olan steteskopun kalp ritmini dinlediğini biliyordum ve onu gördüğümde karşımda ki kır saçlı adamın bir doktor olduğunu anladım.

Doktor bana rutin sorularını sordu, tabi ağzımda ki o hortum da çıkmıştı. Ben soruları cevaplarken ;
-Neyse ben bu güzel haberi eşinize veriyim dedi
İşte tam o anda buraya nasıl geldiğimi hatırlarım..
Kocam ve yakın arkadaşım.. Doktor çıktığında bir süre düşündüm bunu duyduğumu ona söylemeli miyim diye. Karar verdim.. Onlar beni nasıl salak yerine koyup benimle oynadılarsa bende onlara aynısını yapacaktım. İşte şimdi simsiyah olan hayatım intikam ateşinin kırmızılığıyla can bulmuştu. Onlara hayatı dar etmeyecektim, onların hayatını ben onların gözü görerken siyaha boğacaktım..