Without you ft. Why Dont We

7. De verandering

POV Mirte
Ik word wakker van het daglicht dat mijn blauwe, sprankelende orbs in schijnt. Ik wrijf zachtjes in mijn ogen en scan de kamer waar ik in waker word. Vogels chripen zachtjes op de achtergrond. Dit is niet mijn eigen kamer! En wat heb ik aan? Een groene hoodie... OH! Ik ben in Daniels kamer. Ik kijk om me heen. Waar is Daniel? Ik stap uit bed, maar mijn voet landt op iets geks. De vloer beweegt! Oh, het is maar een deur. Wat ligt eronder? Ik schrik me kapot.
Dit kan niet waar zijn...
Is hij... Dan merk ik pas dat er ene enorme tank in de kamer staat. Wacht eens even...
Ik kijk paniekerig om me heen. Er liggen foto's van... mij? Naast Daniel?! Ik weet precies wat er is gebeurt.
Ik ben opgespoord door de FBI omdat ik die ene man heb vermoord toen ik... nee, verder! Toen kwamen ze hier om mij te halen maar dachten ze in het donker dat Daniel mij was! Ze hebben de deur omgereden met de tank die nu in de kamer staat, die deur viel op Daniel en daarom ligt hij eronder! Daarna hebben ze foto's van mij gemaakt voor hun FBI onderzoek maar ze zijn ze vergeten, daarom liggen de foto's hier...
Shit shit shit, dankzij mij is Dani dood...
Ik twijfel geen seconde en gris een lijkenzak uit mijn broekzak. Ik til de deur van Daniel af en stop Daniel in de lijkenzak. Wat nu? Dan, schiet mijn blik naar het raam dat op een kiepstand staat. Ik ren ernaartoe en open hem wijd. Dan til ik de lijkenzak op en gooi Daniel met volle vaart het raam uit. Ik kijk hem na als hij op de grond ploft. Het lichaam begint te bewegen. Dit zijn vast de laatste stuiptrekkingen.
Triest. Vaarwel Daniel.
Ik loop naar de kast en grijp een paar hoodies van Daniel. Ze zijn zo zacht en vies. Wacht eens even.......
Waar is mijn onderbroek?!
Ik heb geen extra onderbroeken meegenomen. Ik spring de kast van Daniel in en gooi hem overhoop. Ik wil gewoon een onderbroek, ik ben ook maar een mens. Ik ben Mirte.

POV Nina
Ik sta nog steeds in de donkere hoek van de kamer. Iemand komt naar beneden gelopen. Het is Jack.
'Goedemorgen, Jack,' zeg ik. Hij springt op en maakt er een elegante draai bij. 'God?! Dus Jonah had gelijk... mag ik misschien een handtekening?' Ik weet even niet wat ik moet zeggen. Het blijft oorverdovend stil. "Het maakt niet uit hoor, andere keer misschien?" Vraagt hij. Weer blijft het stil. Dan loopt hij vol vreugde door naar de keuken. Stilletjes slither ik vanuit de donkere hoek ook door naar de keuken, ik kom achter jack staan. Ik zie hoe hij zorgvuldig een krentenbol open snijdt en er vervolgens een volle laag schuddebuikjes op kladdert.
"Mag ik misschien ook wat?" Vraag ik in een duistere toon.
Jack schrikt abrupt op en stoot zijn hoofd tegen de rand van de afzuigkap. Uit schrik deins ik een paar stappen achteruit waarna Jack plat achter over valt, recht op zijn achterhoofd. Ik haal mijn schouders op en stap langs jack, achter me hoor ik wat geroezemoes, maar ik besteed er maar niet te veel aandacht aan. Geniepig pak ik de krentenbol van Jack van het aanrecht en stop hem zorgvuldig in een boterhamzakje.
Hoef ik ook geen lunch te maken!
Ik stap de woonkamer weer in en kijk naar het afschuwelijke zicht. Meneer Barnes ligt met zijn armen gekruist over zijn borst ergens in een overgebleven hoopje snot. Jack is vast om hem heen gereden met zijn schrobzuig machine. Corbyn zit ook nog ergens op zijn knieën met zijn hoofd naar beneden. Sneu.
Isa komt vrolijk de trap af gehuppeld.
"Hoiiii Nien!" "Heeee Ies!!!" Ze loopt naar beneden en ik loop naar de deur. Net voordat ik mijn zachte, moisturized hand op de gouden, ronde deurknop wil leggen, vliegt de deur met volle vaart open, recht in mijn gezicht. Een groep mensen met gele pakken en gasmaskers komen als een wilde kudde bizons naar binnen stampen.
Ze beginnen in complete synchronisatie een lijkenzak uit te vouwen, ondertussen speelt er een James Bond muziekje, waarschijnlijk om zo het tempo aan te houden. In een soepele beweging tillen ze meneer Barnes in de zak en ritsen hem vervolgens dicht. Met zijn twaalven tillen ze de zak weer op waarna ze hem op immense hoogte de lucht in gooien, ze klappen in synchronie hun armen langs hun lijf en vangen hem daarna weer op. Zes van de mannen lopen met meneer Barnes terug naar buiten. Ik sta te kijken, niet wetend wat ik moet zeggen. De andere zes van hun gaan snel bezig met het verzamelen van monsters van het slijm van Corbyn. Hierbij gebruiken ze biologische wattenstaafjes van Etos, vraag me niet waarom ik dit weet. Er komt nog een groep binnen gemarcheerd, dit keer luisteren ze naar de podcast 'raar maar waar'. Deze ploeg begint pionnen om Corbyn heen te zetten en het gebied af te zetten met rood-wit lint.
"Zo, jij blijft hier knul." Buldert een van de stemmen.
Snel loop ik naar een van de mannen toe en tik hem op zijn schouder. Ik adem in, maar ik krijg geen kans om te praten. De man mept me met volle vaart opzij.
Dan zie ik Isa met een dienblad vol koffie de keuken uit sprinten. Haar haar wappert poëtisch in de wind.
"Hey mannen, iemand een bakkie?" vraagt ze vol enthousiasme. Een van de mannen gaat vlak voor haar staan. "Ik heb ook melk en suikerklontjes als je dat wi-" ze kan haar zin niet afmaken. De man mept het dienblad onder haar handen vandaan. Isa slaakt een luide kreet als de koffie over de vloer valt. Ze valt naar haar knieën en begint gehaast de kapotte scherven bij elkaar te rapen. Een bekende brom nadert.
Oh nee niet alweer!
De schrobzuismachine van Jack rijdt met volle vaart over Isa's enkels heen. Ze schreeuwt het uit.

*timeskip*

POV Nathalie
Ik zit in de les. Ik staar naar het Digibord. Meneer Barmes geeft normaal gesproken les maar wegens... omstandigheden, gaat dat nu even niet. Isa zit naast mij, ze ziet er anders uit. Ze zit van top tot teen in het roze gips, alleen haar gezicht en ponytail zijn nog zichtbaar. Ze kijkt somber, wat ik wel begrijp. Tegenover me zit Nina en naast Nina zit Mirte. Falcke zit een tafel verderop, druk te neuriën. CPR van Cupcakke lijkt het op. Opeens, hoor ik iets. Een zachte melodie klinkt van ver. Frappant...
De muziek nadert steeds meer. "Goeie beat boys, lil peep is echt een babe,' zegt Jonah. Iedereen is zo geshockeerd, zelfs de muziek gaat eventjes uit. Iedereen staat voor zich uit te staren, hun levenskeuzes te herdenken. Dan, gaat de muziek weer aan en begint iedereen weer rustig hun werk te doen. De muziek wordt weer steeds luider. Dan herken ik de beat. Dit is... 'SQUIDWARD NOSE!' blaat Falcke opeens. Iedereen kijkt geschrokken om zich heen. Een paar mensen kruipen onder hun tafel. Een jongen, Harm is de naam, schreeuwt dat hij een cupcakke-fobie heeft. Lolza! Dat is zo cheeky van hem. De muziek komt nu akelig dichtbij. Ik word er een beetje uncomfy van!
"Ik trek het niet meer," roept Harm. Hij rent onder zijn tafel weg naar het raam en springt er zo doorheen. Opeens, grist Mirte iets uit haar broekzak. Het lijkt wel een lijkenzak.
"Komt handig van pas." We hebben geen tijd meer om hier op te reageren. De deur schiet open. Het zicht is... dodelijk.
Een brancard. Meneer Barnes in een half dichte lijkenzak. Een van de gasten die eerder ons huis in kwamen aan de ene kant, Cupcakke, ja de echte cupcakke, aan de andere kant. Samen tillen ze meneer Barnes op zijn bureau en gaan, alsof het niks is, achter in de klas zitten.
Het is even doodstil.
Dan, zo plots als een zak bruine bonen uit de hemel, begint de lijkenzak te bewegen...

-
Heyyyy sorryy dat we zo lang niks hebben gepost, Mirte haar oma was ziek maar die is nu dood dus dat is geen stress meer gelukkig!👌💕
xx wij