Without you ft. Why Dont We

5. Het onbekende

POV Nathalie
Corbyn kijkt een beetje moeilijk. Hij trilt wat en zijn ogen worden verdacht waterig. Frappant...
Oppeens gooit hij zijn zware, bleke, bolle kop naar achteren. De dikke, blauwe uitpuilende ader, waarschijnlijk de aorta, steekt verdacht veel uit. God jezus christus allemachtig wat is hij toch vreselijk hot- NEE! wat denk ik. Ik heb met Wiebe en ben blij met hem, toch?
Nog voordat ik me druk kan maken, verlaat een extreem luide brom Corbyn zijn mond. Ongeveer 352 DB vliegt de kamer rond, recht mijn oren in. De grond begint er hevig van te schudden en een paar dure vazen, uit het tijdperk "wit-goud: porselein" vallen om. Ik slaak een schrelle luide gil die bij de buren nog te horen is. Niet dat we die hebben, maar je begrijpt wat ik bedoel.
'RENNEN!' roept een lage, dominante stem. Waarschijnlijk Jonah.
Iedereen sprint de kamer uit als wilde hazen op een wildere, koude, donkere, kille kerstavond, om 10 voor half 12
's nachts.
Iedereen, behalve Ben. Hij is naar een hoekje van de kamer gerend, en zit gehurkt met zijn hoofd tussen zijn benen. Hij schudt zachtjes op en neer, en heeft een telefoon tegen zijn oor. Vreemd...
'Mammie, hoe gaat het met je darmpjes? Ik zit nu in een levensgevaarlijke situatie. Ik moet even iets testen.'
Hij pakt een van de bloemen die hij voor Nina had gekocht, en begint te praten terwijl hij hem uit elkaar plukt.
'Ze overleefd haar chronische dikkedarmkanker, ze overleefd haar chronische dikkedarmkanker niet, ze overleefd haar chronische dikkedarmkanker, ze overleefd haar chronische dikkedarmkanker niet, ze overleefd haar chronische dikkedarmkanker, ze overleefd haar chronische dikkedarmkanker niet, ze overleefd haar chronische dikkedarmkanker, ze overleefd haar chronische dikkedarmkanker niet-'
'Mam, ik hou van je. Volgens de natuurkunde overleef je dit gevecht niet. Als ik of jij het niet overleef, doei. Doe ook even de groetjes van mij aan die ene knappe zuster lol.'
Dan schiet mijn blik terug naar Corbyn. Ik zit verstopt achter een omgewaaide stoel.
'Corbyn, ik ken jou, je bent beter dan dit!' Hij blijft niezen.
Ik zie Zach ergens op de grond liggen. Hij is verstijfd van angst. Zijn ogen zijn net een literaire thriller. Ik twijfel geen milliseconde en raap hem op van de snotterige grond. Ik til hem op onder zijn oksels (best zweterig hihi), bewegen doet hij niet. Waarom vind ik dit bijna zielig. Ik hijs hem tot iets boven mijn hoofd zodat zijn korte, slungelige lichaam mij beschermt tegen het onbekende. Ik loop langzaam, met zware, hevige stappen richting Corbyn. Mijn armen trillen van het gewicht. Mijn kleine, slanke, perfecte lichaam kan het bijna niet aan, maar ik blijf vechten, voor het heden, de toekomst en daarna.
Corbyn blijft niezen, met elke 12,4 seconden wordt zijn snot dikker, plakkeriger en zelfs groener. Net zo groen als een vijver vol met algen. Arme Zach, hij krijgt de volle laag. "CORBYN!" roep ik zo hard als ik kan.
"N-n-n-nath-alie *HATSJOE* blijf w-eg *nies* het is niet- v-v-veili- *proest* VEILIG!"
"Corbyn, je bent beter dan dit! Ik weet het."
Het stopt niet. We moeten komen met iets beters voordat we straks allemaal verdrinken in het slijmerige snot. Dan, net zo plots als een jumpscare, hoor ik wat gemompel van boven mij komen.
"N-Nathalie, zeg hoe je je voelt, dat is de enige oplossing." Klinkt het zacht, dan wordt zijn hele mlichaam slap. 
Het niezen stopt voor heel even. Zach zijn lichaam wordt nog zwaarder, ik kan het niet meer hendelen. Ik smijt hem tegen de muur waarna hij langzaam als een glibberige slak naar de grond glijd.
Ik val naar mijn knieën en kijk Corbyn aan in zijn diepe, waterige orbs. Net voordat hij opnieuw wil gaan niezen, verbreek ik de korte stilte.
"Ik hou van je, Corb." Zeg ik plots en heel abrupt. Ik grijp Corbyn, die net voor mij is komen zitten, zijn snotterige, klamme handen van de vloer. Onze gezichten komen dichterbij elkaar.
"Zo hé, dat was me d'r een." Zucht Nina luidruchtig.
Ugh
Op dat moment komt iedereen de kamer weer ingewandeld en drijven Corbyn en ik weer uit elkaar. Alsof dit een teken was van het universum. Daniel hurkt en inspecteerd de dikke laag slijm. Hij neemt een beetje op zijn vinger en brengt het op zijn glibberige, lange, puntige tong aan.
"Jack, code turqoise." Zegt hij streng. Jack blijft wat appelig staan maar het duurt niet lang voordat hij de kamer uitsprint. Zijn snelheid valt goed te vergelijken met die van Dafne Schippers in volle glorie.
Jonah kijkt erg moeilijk, "Getsie, niet alweer he!" Buldert hij op een boze toon.
Opeens beweegt er iets in het slijm, Daniel kijkt geschrokken op.
"Oh god vertel me niet dat dit toch code indigo is, dat zou dan al de tweede keer zijn deze maand."
Het slijm beweegt op een aparte manier, bijna menselijk. Ik sta snel op en vlieg naar de andere kant van de kamer, weg bij het muterende slijm. Al snel valt er een menselijke vorm uit te halen. Corbyn beweegt niet meer en kijkt strak naar de grond.
Oh nee!

POV Zach
Met pijn en heel veel moeite hijs ik mezelf omhoog uit de dikke, groene substantie. Ik hoor wat kreten komen van ergens uit de kamer. Ik beweeg mijn armen richting mijn hoofd en veeg mijn ogen schoon zodat ik iets kan zien.
"Oh my gawd...." Mompel ik.
Op dat moment komt Jack aanrijden met een 'schrobzuigmachine' die ze ook altijd in het zwembad gebruiken, vreemd...
Als ik om me heen kijk zie ik pas waar al deze taboe vandaan komt. De hele huiskamer is bedekt in een dikke, vieze, vette, groene, slijmerige, glibberige, ranzige laag snot, met heel veel dank aan Corbyn.
Het gebrom van de schrobzuigmachine stopt accuut als Jack mij ziet staan. In zijn ogen lijkt iets vreselijk te sprankelen als hij mij observeert. Ik verlies mezelf in de bruine vetbollen van Jack kijk en de hele wereld staat stil naar mijn gevoel. Ik voel me gerustgesteld en in een staat van euforie.
Mijn trance wordt snel onderbroken door een luide krak die van het plafond lijkt te komen. Mijn blik schiet naar boven in een snelheid die bijna onmenselijk is. Als het tot me doordringt wat er aan de hand is, vliegt mijn kaak bijna uit de kom van de kracht waarmee mijn mond open flikkert.
"MENEER BARNES KOMT U EENS EVEN HEEL RAP VAN DIE LAMP AF!" schreeuw ik schor. Een dikke prop slijm zit nog vast in mijn keel namelijk.
Korte snikken kun je horen van boven. "I-Ik durf niet meer. Haal alsjeblieft mijn moeder van de IC. Die weet wat er moet gebeuren." Snottert meneer Barnes.
Een duidelijke scheur begint zich te vormen in het koperen plafond.
"MENEER BARNES- ik bedoel ben, NEE!" Piept Isa.
Te laat.
De lamp schiet los en vliegt met een rotgang naar beneden en-
Dood.