Without you ft. Why Dont We

6. Lieutentant Seavey

POV Mirte
Ik sta, mijn schoenen verdwenen in de dikke laag slijm. Ik kijk somber om me heen.
Wat een drama, pff...
Daniel staat naast mij, telefoon in zijn hand. Ik til mijn hoofd iets op zodat ik kan zien waar hij nu zo druk mee is.
Eerst kan ik er niets uitmaken maar dan zie ik dat hij kijkt naar,.. memes?
Heel kort hierna, laten we het afronden naar 0,987 seconden, moet Daniel verdacht hard lachen. Ik geef hem een harde stomp in de zijkant van zijn maag, waarna Daniel in een krimpt en wat mompelt. Vreemd...
Ik denk er maar niet te veel van en ga verder met de kamer scannen. Corbyn is nog steeds niet bewogen en zijn blik is nog steeds gefocust op de klamme, half-schone vloer.
Ook meneer Barnes ligt ergens in het slijm, met Isa over zich heen gebogen.
'Guys, wat moet ik nu?! Hij ademt niet!' 'Uhh, reanimeren?'
Isa gaat op haar knieën zitten, en begint met reanimeren. Dit ziet er wel raar uit, aangezien hij onze docent is. Hihi.
"Ah ah ah ah staying alive..." klinkt het opeens. De jongens blijken het meteen te begrijpen en leggen hun hand op hun borst. Isa is nog steeds druk bezig. "Staying aliiiiiiveeeeee" zingt Daniel met volle borst, een hoge noot verlaat zijn mond.  Hij slaat dubbel terwijl hij zijn hoge noot eindigt.
Damn...
Ik voel tranen opkomen, en krijg een enorme, slijmerige brok in mijn keel, die ik maar niet kan wegslikken. Dan, als kers op de taart, komen de waterwerken...
De eerste, eenzame, azuurblauwe traan rolt verdacht langzaam over mijn roze, rechter wang. En nog een, en nog een. Dan breekt de dam, en barst ik in tranen uit. Ze zingen zo mooi, ik kan het niet laten. Het huilen wordt me te veel, en ik ren naar boven, naar Daniels kamer. Ik open zijn kast en pak een van zijn hoodies. Hij is groen, met een gezichtje erop. Cute.
Ik trek hem over mijn hoofd en nestel mezelf in zijn bed. Het is zo comfy, mijn oogleden worden er verdacht zwaar van... Nee, ik moet wakker blijven........

POV Jonah
We zingen nu al voor een tijdje. Daniel heeft al iets van 6 high notes gezongen, maar meneer Barnes is nog steeds buiten bewustzijn.
"Staaaaaaaaaahahhaaaaaaaooooooooooooooo stayin aliveeeee" slaakt hij voor een laatste keer. We beginnen een beetje moedeloos te worden, niemand zegt een woord, je voelt het gewoon aan de complete universele atmosfeer. Het enige wat we doen is zingen, we vloeien mee met de geluidsgolven in zachte, zuiver klanken. Ik begin radeloos geïrriteerd te raken.
Is dit het irritante meisje weer?
Ohnee ze staat gewoon als een dakduif in de hoek, waarom is ze zo... laat maar- ze heeft mammie vermoord.
Ik slaak een diepe, emotie volle zucht en stop met zingen om mijn bronchiën even wat rust te geven. De rest stopt ook.
Nog voordat ik even tot rust kan komen schiet meneer Barnes met een rot vaart overeind en knalt met een schedel brekende klap tegen Isa's hoofd aan, hij begint heftig te proesten en te kuchen. Isa yelpt luid en valt achterover. Gebrom komt dichterbij...
OHNEE!
"ISA KIJK U-" probeer ik nog te waarschuwen, maar het is te laat. Een luide krak verspreid zich over de kamer. "AUW, GORE VIEZE KLOOTZAK! DIKKE HOMO DAT JE BENT! JE MOET UITKIJKEN MET DAT STOMME ROT KARRETJE VAN JE, HET BOEIT NIEMAND DAT JE VOOR EEN TIJDJE EEN MANNELIJKE STRIPPER WAS OM DIT GEDROCHT TE KOPEN JACK!" schreeuwt Isa. Meneer Barnes ligt ondertussen weer dodelijk stil op de grond.
Jack stapt van z'n schrobzuigmachine af en staat droog naar Isa te kijken die heftig zit te huilen van de pijn.
"Oh my gawd sorry girl, ik ben hetero trouwens..." stamelt Jack. Isa kijkt hem aan met een vernietigende blik.
"Alleen homo's zouden dat zeggen..." zget ze waarna ze zonder enige moeite opstaat en zich voegt bij de rest. Ik kijk haar verbaast aan en zie dat Corbyn en Daniel hetzelfde doen.
"Ik stel voor dat we gewoon deze dag vergeten en gaan slapen..." klinkt het uit een donkere hoek.
Is dit de heilige heer God?

POV DANIEL
Dit was een zeer mysterieuze ervaring, en die stem, die stem waar ken ik die toch van?
Pijnzend loop ik de grote, marmeren, gekrulde wenteltrap op, richting mijn kamer. Aan de andere kant is het stil.
Ik grijp de ronde, gouden deurknop, en ik draai hem voorzichtig richting het noord-oosten. Als vervolg opent de deur met een, in contrast, luide klink. Het licht vanuit de hal dringt mijn kamer binnen door de kleine gleuf van de geopende deur.
Ik vindt hier wat van...
Ik ram de deur dicht en zucht luid. En hoopje snot verlaat mijn keel.
Ik sta daar voor een moment, iets voelt niet op zijn plek.
Maar wat?
Deze vraag stel ik een aantal keer in mijn hoofd.
De atmosfeer voelt niet goed aan. Ik ren naar beneden, naar de kamer waar niemand in mag komen, en ik rij weer naar mijn kamer met een Panzemkampfwagen VI Tiger (tank).
"Wie er ook in mijn kamer zit, ik zou maar oppassen knul!" Bulder ik door een megafoon die ik ondertussen heb meegepikt.
Het blijft stil.
"Ik heb je gewaarschuwd." Ik trap met forse vaart tegen het pedaal, en de tank schiet met vliegende snelheid naar voren. Mijn slaapkamerdeur vliegt uit de scharnieren, en stukjes muur brokkelen af. Nog steeds geen geluid.
Ik kijk even door de tank en dan zie ik dat er een microscoop is geïnstalleerd. Ik draai aan de oculairen en tuur in de lens. Ik stel scherp op mijn bed en zie dat er een vreemde bolling in mijn bed zit. Mijn zicht wordt half belemmert door een vlekje snot. Hoogstwaarschijnlijk nog van Corbyn.
Ik aarzel even. Mijn focus schiet naar de grote, ronde, bollige, bloedrode knop op het dashboard van de tank. Ik hijs mijn lange, gespierde arm op en ram hem met volle toeren op de knop. Een paar gillende sirenes springen aan waardoor ik op schiet. Ik hoor gebrom komen van uit de slurf van de kanon. In een aantal seconden ontplofte ons huis en alles binnen een radius van 100km. Ik druk mijn oren dicht en maak me klaar voor het einde wat nadert.
Het gebrom wordt luider en luider en dan... stopt het.
Na een moment haal ik mijn handen van mijn hoofd en open ik voorzichtig mijn ogen.
Waarom gebeurt er niks?
Voorzichtig druk ik het luik, waarin je de tank binnenkomt, open en stap er uit. Er is niks veranderd behalve dan de ongelofelijke puinhoep van de muur die 5 minuten geleden nog in prima staat was. Ik stap uit en land op mijn voeten. Voorzichtig loop ik naar het uiteinde van het kanon en ik spiek in door de opening. Ja, misschien is het verstopt ofzo...
Ik kijk heel diep in het kanon, en dan...
*FLATS*
Een enorme hoop van Corbyn zijn snot knalt recht mijn gezicht in. Ik veeg langzaam het snot voor mijn ogen weg met een dramatisch effect. Wow.
Gadverdamme zeg die vieze gore kut corbyn met zn homo snot. Hoe zijn zijn kleffe lichaamssappen überhaupt in dit klote ding gekomen. Ik heb de deur toch fucking goed afgesloten en gezegd dat niemand naar binnen movht komen, hebben ze vieze schijt in hun oren ofzo. Er moet toch ooit een eind aan komen jezus man, godverdomme. Wat een smerige klojo. Klotezooi toch weer. Krijg toch allemaal de kleren val van mij part allemaal dood. Ik heb geen zin om braaf te leren zeg, ik eindig toch wel in de goot joh. Maar ik rijd te lang in deze tunnel en ik zie geen licht.
Dan hoor ik opeens een luid gebrom uit mijn bed komen. Wat is dit?!
"Nu heb ik je, knul," zeg ik. Ha! Dom dat ie zich onder mijn vierdubbele satijnen lakens verstopt. Ik ruk de lakens hardhandig van mijn bed af me een luide grom erachteraan.
It's about drive it's about power, ik kan dit.
Dan zie ik het. In mijn bed, ligt een gedaante met een groene dream hoodie. Mijn groene dream hoodie.
Opeens begint het vreselijk te stinken. Het is net, sushi? Ik gooi de lakens weer over haar heen. Ik kuch even, door de extreem walmende geur. Ik zet mijn raam open, op kiep stand. Dan zo plots als maar kan, bedenk ik me iets. Ik schud mijn rugzak af en rits hem langzaam open. Ik haal er een aantal zware wapens uit, degene die je gebruikt tijdens een nucleaire oorlog van Vietnam. Ik leg ze opzij en rommel nog verder.
Hebbes.
Ik voel het gewicht van mijn roze polaroid camera in mijn hand. Ik kijk of er nog van film in zit. Dan sta ik weer op en sluip ik terug naar mijn bed en richt de camera op mirte haar hoofd.
Klik.
Zacht gezoem valt te horen als de camera de foto langzaam uitprint. Ik loop een rondje om het bed.
Klik.
Wauw. Ik ga nog op één andere positie staan. Ik zet mijn linker voet op mijn bed en met mijn rechter voet steun ik tegen de kast aan.
Klik.
Yes, gelukt. Ik spring vrouwelijk van het bed af. Ik ga maar niet in mijn bed slapen. Ik pak gerust de deur van de grond en leg hem bovenop me, zodat het als enige vorm van isolatie dient tegen deze kille, koude winternacht. Ik leg de foto's die ik van Mirte heb gemaakt naast me op de grond neer. En het duurt niet lang, voordat ik zachtjes in slaap dommel.

~
Hiii! Sorry dat we zo lang niets hebben gepost, we hadden een rekentoets die vet moeilijk was😂💕
~xoxo ons🖇🌚