World we don't know

𝒑𝒓𝒐𝒍𝒐𝒈

Po śmierci ojca Cassandra  musiała zamieszkać z matką i jej partnerem w Meksyku. Rodzice rozwiedli się 5 lat temu gdy miała 12 lat. Teraz ma 17 i marzy by w końcu być pełnoletnia i wyprowadzić się gdziekolwiek indziej.

Dziewczyna strasznie to przeżywała. Przez 2 lata chodziła do psychologa. Jednak czuła że nic jej to nie pomogło mogłaby rzec, że tylko pogorszyło sprawę.

Samookaleczała się, blizny na jej bladym i  kruchym ciele będą z nią na zawsze. Nie ukrywała, chociaż wstydziła się tego, wiedziała, że to jakaś część jej historii i zostanie z nią na zawsze.

Nikt jej nie rozumiał, sama siebie nie rozumiała.

A szkoła?

Cóż...Często uciekała ze szkoły, nie chodziło o lekcje. Chodziło o przerwy, nie miała nikogo nikt nie zwracał na nią uwagi. Pasowało jej to ale gdy widziała ten gwar na korytarzach. Tyle ludzi, nie wytrzymywała, wydawało jej się jakby każdy patrzył się tylko na nią. Za jednym razem czuła się jak owca wśród głodnych wilków oraz jak największa egoistka.  

"Przecież każdy ma lepsze rzeczy niż zwracanie na mnie całej swojej uwagi."

Olivia nie miała zbyt wielu przyjaciół, miała znajomych? nie wiedziała jak ich nazwać nie mówiła im nic co mogło sprawić, że będą patrzyć na nią jak na jakąś idiotkę albo atencjuszkę.

A teraz?

Teraz pakuje się w każdą z możliwych walizek. Przeprowadza się do mamy do Meksyku. Jej rodzicielka ma partnera, Chris ma syna starszego o rok. Nie zna ich obu osobiście matka jedynie opowiadała o nich parę słów.

-ZA GODZINĘ WYJEŻDRZAMY- krzyknęła z dołu jej mama

***

Mamy prolog, raczej nikt tego nie przeczyta bo samx tego nie czytam , ale może ktoś się znajdzie. Chciałxbym was prosić o spostrzeżenia i uwagi na temat tego prologu oraz kolejnych rozdziałów bardzo mi to pomoże się rozwinąć i chcę żeby wam się to przyjemniej czytało ^^