KANATSIZ

Veda

Adım Şifa.
Soyadım yok.
Elbette on sekiz yıldır lanet okuduğum ve sadece resmî işler için kullandığım bir soyad var fakat ben o soyu da adı da reddediyorum.Bir soyumun olduğundan bile şüpheliyim doğrusu.Belki de beni gerçekten o aptal leyleklerden biri getirdi bu cehenneme.Yoksa henüz 3 günlükken, birazdan sonsuza dek kurtulacağım bu sidik kokulu yetimhaneye bırakılmamın başka bir mazareti olamaz değil mi?
Neyse ki on sekizimi bugün doldurdum.Ama şansa bakın ki annem olacak o işe yaramaz kadının ve babam olacak herifin yaptığı gibi kapı dışarı edildim bir kez daha.O egosundan ve kibirinden yüzüne bakmaya tiksindiğim yeni müdüre daha kalacak bir yer bile bulmadan reşit olduğum ilk günden postaladı beni.Kalacak bir yer bulmak şuan tek düşüneceğim şey olması gerekirken ben birazdan yapacağım vedaya odaklandım.Öyle ki bu ilk veda konuşmam olacak belki de olmayacak.Bilmiyorum.Ağlamaktan nefret ediyorum ve konuşursam ağlayacağımı biliyorum.Ama bana bu midemi bulandıran yerde annelik yapan Selvi annemle vedalaşmadan gidemeyeceğimi de biliyorum.
Sonunda kapıdan çıktığını görünce Ezgi de benimle birlikte ayaklandı.Ben kendimi ağlamamaya odaklamışken o tam tersi dokunsam ağlayacak gibiydi.İkimiz bu kadar zıtken nasıl arkadaş olduğumuzu hiç anlayamadım ama 18 yıldır duvarlarından küf fışkıran odayı paylaşmaktan memnundum.Zaten bu cehennemde kalkanıma girmesine izin verdiğim tek insandı.
Düşüncelerimi Selvi annemin bizi, hıçkırıklarla kanatlarının altına alması böldü.Çok güzel(!) Gözbebeklerime saklanan yaşı tutmamı zorlaştıran kişi birken iki oldu.Daha fazla katlanamayacağımı bildiğimden yavaşça geri çekildim.Ezgi halimi anlamış olacak ki o da yüzünü elinin tersiyle silerek kenetlediği kollarını ayırdı Selvi annemin belinden.Kadıncağız gerçekten üzülmüştü. Ama o kendini beğenmiş müdûre bu kadar zamandır ortalarda görünmediğini fark ederse gününü zehir ederdi.Bu yüzden kısaca "Aa güzellerim hadi ağlamayalım artık bunun bir veda olmadığını biliyoruz tekrar eskileri yâd edeceğimiz zamanlar olacak" dediğinde bu işkencenin bitmesine sükrettim.Ayrıca üçümuz de biliyorduk bu hapishaneden kurtulunca geri dönmeyeceğimizi ve ilerde yâd edecek kadar güzel anılarımızın olmadığını.