Spring Love~

Chapter 01

'
'
වෙලාව පස්වරු 2.30

වටපිටාව හරිම නොසන්සුන්..
ලොකු ගමන් මලු තල්ලුකරගෙන කලබලෙන් දිව යන මිනිස්සු හැමතැනම..
තවත් සමහරු ඒවගේම විශාල බෑග් තියාගෙන වාඩිවෙලා අතොරක් නැතුව කතාවයි හිනාවයි..
ඇතැමෙක් ආදරණීයන්ගෙන් වෙන්වීමේ දුකින් ඔවුන් වැලදගනිමින් හඩමින් ඉද්දි තව අයෙක් ඇගිලි තුඩුවලින් ඉස්සෙමින් යමක් බලාපොරොත්තුවෙන් බලන් ඉන්නවා..
ඒ හැම කෙනෙක්ගෙම මූණු දුක සතුට බලාපොරොත්තුව වගේ හැගීම් වලින් පිරිලා..

ඒත් මම....??

වටපිටාවෙ දේවල් බල බල ඉදිය මට එකපාරටම මොකද්ද උනා වගේ..
මෙතන ඉන්න හැම කෙනෙක්ගෙම මූණූ විවිධාකාර හැගීම් වලින් පිරිලා තිබුනත් මට මේ වෙලාවෙ මොන වගේ හැගීමක්ද තියෙන්නෙ කියලා මට තේරුනෙ නෑ..
මන් දිහා බලන කෙනෙක් හිතනවා ඇති මන් කිසි හැගීමක් දැනීමක් නැති කෙනෙක් කියලා..
මෙතන ඉන්න හැමෝම එයාලගෙ හැගීම් ලෝකෙට පෙන්නද්දි මම විතරක් කිසිම හැගීමක් නැති කෙනෙක් විදියට ඔහේ වාඩිවෙලා ඉන්නවා..
එයාලා හිතනවා ඇති මම හිස් පුද්ගලයෙක් කියලා..
මම එහෙම හිතන ගමන් වටපිට අය දිහා බැලුවත් එයාලගෙන් කෙනෙක්ගෙවත් අවධානයක් මට තිබුනෙ නැහැ..
මං මටම හිනා වුනා..
පැත්තකට වෙලා වාඩිවෙලා බලාගෙන ඉන්න අය ගැන බලනවට වඩා එයාලට වෙන වැඩ තියෙනවා😏..මම හිතුවා..

මම මේ වෙලාවෙ සතුටු වෙන්නද..දුක් වෙන්නද..
මට කිසිදෙයක් හිතා ගන්න බැරි උනා..
ඇයි මං සතුටු වෙන්නෙ මට සතුටුවෙන්න තරම් මොනාද ලැබෙන්නේ..ඇයි මං දුක්වෙන්නේ මට දුක් වෙන්න තරම් දාලා යන්න බැරි කෙනෙක් කවුද ඉන්නෙ..
කොටින්ම කියනවා නම් මේ ගමනත් කිසි අරමුණක් බලාපොරොත්තුවක් නැති ගමනක්..😔

ඒත්.....ඒත් ඒක ආසාවක්..

ඒක ආසවක් වෙන්න පුළුවන් ද මං මගෙන්ම ඇහුවා..
සමහරවිට..
ඔව් අදත් මං හරි පිළිතුරක් නැති පැනයක අතරමං උනා..
මට මං ගැනම ලොකු දුකක් ඇතිවුනා..
ඒත්..ඒත් ඇයි මට දුක..
මට කවුරුත් නැති නිසාද..මට කිසිදෙයක් නැති නිසාද..
මට මොකටද වෙන කවුරුත්..මේ මම ඉන්නෙ මට..
ඒත් එහෙම ඉන්න පුළුවන් ද..
ඔයාගෙ දුක සතුට බෙදා ගන්න කෙනෙක් ඕනි නේද..
හැමදාම වගේ අදත් මං මගෙන්ම අහනවා..