Wrecked Obsession

CHAPTER EIGHT

"You loved me before and after learning me, and you look at me like I would always be the person you adore—regardless of my forecast, regardless of the leaves I would ever lose."

Shi Collantes / Please Find Me

ALIYAH'S POV.

Those oceanic eyes again. Na sa unang tingin ay tila isang mapayapang karagatan pero pag nag tagal, nag mistulang bagyo na sa gitna ng laot. I hate his blue eyes for looking so peaceful and stormy at the same time. Kanina pa ba siya naka tayo dyan?

"Hades.."

"Zell."

His eyes narrowed sharply direct to my green ones dahilan para mapa atras ako nang kaonti kahit medyo may kalayuan siya. Sa klase ng tingin niya ay animong galit nanaman, I gulped the lump glued in my throat. Ang kaninang walang ka buhay-buhay niyang mukha ay ngayon napalitan na ng pagka kunot ng noo at pag tag—tagpo ng medyo may kakapalan niyang kilay na animong inilihi sa sama ng loob. Bakit mukhang galit nanaman to?

"He looks mad." I whispered unconsciously.

Okay pa mood niya kani-kanina lang, ah?

"No, that's his normal face. Kaya nakaka turn off, no?"

Napa sulyap ako kay Casperian nang sumagot siya bigla saakin. Gusto ko siyang sikuhin dahil mas lalong nag salubong lang ang kilay ni Hades. I think he heard us, or sinadya talaga nitong isa na lakasan ang boses niya para marinig. Sira-ulo! Kita niya ng galit eh!

Halos sabay-sabay kaming tatlo na napa atras nang mag simula ng humakbang papalapit si Hades sa pwesto namin. The sound of his shoes echoed in the kitchen or sadyang kabado lang ako kaya pati tunog ng sapatos niya naririnig ko na. Bakit ba kasi mukhang nag hahanap ng rambol, to?? Can't he act less intimidating?

"What are you doing?" His raspy voice almost dazed me. Iwas ng iwas ako ng tingin sa kanya pero siya 'tong hindi man lang kumu-kurap kaka titig sa akin.

Jusko, ano nanaman ba? Bakit maka tingin ka parang may atraso ako sayo?

Kastian cleared his throat. "We're hungry, Zell. Aliyah offered to cook——"

"I said, what are you doing?" Mas lumamig ang boses ni Hades kaya nag sisimula naring manginig ang kamay ko. I feel like I've done something wrong kahit wala naman. Letcheee!

"He wants you to answer him. Save us." Casperian whispered and slightly push me. Pinag lakihan ko siya ng mga mata pero umakto lang siyang pinag bibilang ang pakete ng pansit Canton na nasa counter. I swear, sarap niya sakalin! How dare you?!

Bumaba ang mga mata ko sa mga kamay ko. Hindi ko kayang tingnan sa mata ang lalaking nasa harapan namin ngayon. Para kaming mga batang na aktohan na may ginagawang kalokohan.

"Y—your fr—friends are hungry. I.. I was wondering if i could cook something for t— them to eat, I'm s—sorry k—kung pinaki alaman ko pansit Canton mo. Y—yun lang kasi ang kaya kong iluto.." I strummed as I bit my lower lip and felt my eyes began to shed in tears. Wanting to run away so bad.

I was so embarrassed at myself for telling na yun lang ang kaya kong iluto sa harapan niya—nila. Never in my entire life would make me feel weak and talking will be this hard. Naka yuko lang ako, ayokong tumingin sa kanya. Maybe he's dissapointed because I can't cook, baka isipin niya na masyado akong ini ispoil ng mga magulang ko. Madaming tumatakbo sa isip ko na maaring posibleng masaksihan ko ngayon.