KIŽIL KÂN

1. bölüm

Derin bir nefes çektim içime. Dolan gözlerimdeki yaşları geri alamayacağımı anlayınca yanaklarımdan aşağı akıttım. Sonrasında ise elimin tersiyle hırçınca iteledim o yaşları. Güçlü olmalıydım. Birazdan içeri girdiğimde karşısına geçeceğim adam karşısında dik durmalıydım.

Üşüyordum. Aklım üşüyordu,  bedenim üşüyordu, ruhum üşüyordu.
Çünkü kimsesizdim artık. Yapayalnız kalmıştım. Ama bir amacım vardı. İntikam.. 

Belki kanla belki akılla belki de ruhla alınacak bir intikam. O yüzden şimdi ayakta durmalıydım. Yıkılmamalıydım.

Kapılardan bir bir geçerken özlemim doruğa ulaştı. Bu yalnız dünyamda yoldaşım olan tek insanın yanına gidiyordum.

Son kapıyı da geçip önümdeki sandalyeye oturduğunda titrememe engel olamıyordum. Ayaklarım ve ellerim senkronize bir şekilde titrerken gözlerimi etrafta gezdiriyordum.

Kimi oğluyla hasret giderirken kimi özlem duyduğu kocasıyla bakışıyordu. Kimi de daha doyamadığı babasıyla şu beş, on dakikalık görüş zamanında  sohbet etmeye çalışıyordu.

Daldığım yerden beni çıkaran şey sandalyenin çekilme sesiydi.

Yerimden kalkıp sarılacağım esnada arkadan gelen "Temas yok." sesiyle kalkan kollarımı geri indirdim ve üzüntülü bir şekilde yerime oturdum.

Yüzündeki feri sönmüş gülümsemeyle  "Hoş geldin aslanım." diyen abime aynı gülümsemeyle karşılık verdim.

"Nasılsın? " dediğinde rutinleşmiş kalıpla karşılık verdim.

"İyiyim abi. Sen nasılsın? " dediğimde "İdare ediyoruz." diye karşılık verdi.

Merakına daha fazla dayanamayan abim "Ne yaptın? Yerleştin mi yanlarına?" deyince başımı iki yana salladım.

"Bugün buradan sonra gideceğim. Ancak konuşabildim. " dediğimde başını salladı.

"Tamam aslanım, acele etme sakın. Ne kadar uzun sürerse sürsün. Önemli olan sonuç. İntikamımızı alacağından hiç şüphem yok. Sana güveniyorum." diyen abime kendimden emin bakışlar atsam da içimdeki fırtınadan kurtulamıyordum.

Ama biliyordum ki bu fırtına hepimizin sonu olacaktı.