Allure (NL)

Hoofdstuk 23 - Harry

"Goedemorgen." Ik schrik op van het stemgeluid. Als ik mijn ogen open kijk ik in twee zeeblauwe pretogen. Ze twinkelen helemaal. Ik voel dat ik warm word bij het aanblik ervan. "Ik heb honger," fluistert ze zacht. Ik grinnik en rek mij uit.

"Bedankt voor de mededeling." Emily geeft een por in mijn zij. "Als je ontbijt wilt moet je mij niet gaan mishandelen," lach ik.

"Oh! Dus ik kan blijven liggen?" Ze gaat op haar rug liggen en trekt de dekens van mij af. Ik glimlach breed bij het aanzicht van haar pretogen die boven de dekens uitkomen. De ogen die mijn hele lichaam scannen. Ik was even vergeten dat ik hier in mijn onderbroek lig.

Ik sta op uit bed en grijp een blouse van de grond. "Jammer," hoor ik zachtjes achter mij. Ik doe alsof ik het niet gehoord heb. Ik pak een onderbroek en een korte broek uit de kast en kleed mij verder aan voordat ik terug loop naar Emily.

"Blijf jij nog maar even lekker liggen." Ik druk een kus op haar lippen. Emily bijt op haar lip. Haar wangen veranderen van kleur. Van verlegenheid sluit ze haar ogen. "Slaap lekker."

Terwijl ik in mijn ene hand een eitje vast heb en in de andere een koekenpan breekt mij het zweet uit. Ik wil het perfecte ontbijt voor haar op tafel zetten, maar als ik iets niet kan is het wel koken. Ik hoor voetstappen in de hal wat klinkt als Eduardo.

"Ed?" zeg ik zacht maar hard genoeg dat hij het hoort.

"Mmja?" Hij loopt de keuken in. Zijn ogen gaan van de pan naar mij en weer terug. "Weet je überhaupt wel hoe het gas aan moet?" lacht hij.

"Ik weet wel hoe ik hiermee moet slaan." Ik maak een beweging of ik zijn hoofd wil raken. Eduardo springt lachend weg. "Wil je helpen alsjeblieft?" Hij pakt de pan en het eitje van mij aan.

"Jij zet mij nu thuis zelfs ook aan het werk," zegt hij met opgetrokken wenkbrauwen. Ik begin te lachen. "Hoe wilt ze haar eitje?" Dat ben ik helemaal vergeten te vragen. Eduardo kan de paniek in mijn ogen lezen. "Rustig maar, ik maak wel wat!" zegt hij gapend.

"Slecht geslapen?" vraag ik geïnteresseerd naar hem. Hij schudt even zijn hoofd.

"Ik ben al blij dat jullie geen geluidsoverlast hebben veroorzaakt vannacht." We beginnen allebei te lachen. "Ik heb eindelijk een keer goed kunnen slapen." Terwijl Eduardo verder gaat pak ik twee borden en twee mokken uit de kast. Als iemand een jaar geleden tegen mij had gezegd dat ik nu zo huiselijk bezig zou zijn dan had ik hardop gelachen. "Het doet mij goed je zo te zien!" Ik wil zoveel vertellen over wat ik voel. Het is niet met woorden te beschrijven. Zwijgend knik ik.

"Ze is echt heel leuk," zeg ik zacht.

"Ik heb jou niet meer zo ontspannen gezien, nadat het uitging met..." Ik wil antwoorden maar de deurbel gaat.

"Verwacht jij iemand?" Eduardo schudt zijn hoofd.

"Misschien is het je moeder?" Ik haal mijn schouders op. "Ben jij gisteravond iets vergeten?"

"Pff... Toch niet weer hé!" Ik kijk Eduardo vragend aan.

"Oké, oké! Ik jaag haar wel weg." Hij zet het gas laag onder de pan en loopt naar de hal. Ik luister vanuit de keuken aandachtig hoe de voordeur open gaat. Er wordt niks gezegd. Ik hoor geen goedemorgen. Voetstappen komen dichterbij. Eduardo komt als lijkbleek de keuken binnen waarna er nog iemand binnen stapt. Kristy.

"What are you doing here!?" Mijn stem slaat over. Ik weet niet of het nu van spanning, blijdschap of verdriet is.

"You don't sound very happy to see me." Ze zet haar koffer neer naast het aanrecht. "I promised that I would come back this summer, remember?"

"That was before everything..." zeg ik zacht. Kristy zet een stap dichterbij waarop ik automatisch een stap naar achter zet.

"You never mentioned that."

"I didn't get the chance! You were the one who left immediately!" Ik merk dat mijn bloeddruk begint te stijgen. Onrecht is iets waar ik nooit tegen kan. Als ik zelf de kans niet krijg om het goed te maken dan gooi ik snel de deur dicht voor iemand. "Besides, it was sort of implied, don't you think?" Ik ga met mijn handen door mijn haar.

Mijn ogen schieten naar de andere kant van de keuken. Eduardo staat met zijn armen over elkaar aandachtig te luisteren naar wat er hier allemaal gebeurd.

"Wat? Denk je echt dat ik je met haar alleen laat! Terwijl..." Aan de stem van Eduardo is te horen dat hij blij is dat Kristy geen Nederlands kan. Zijn ogen gaan even richting mijn slaapkamer en dan terug naar mij. Toch wil ik dat hij hier niet bij is. Ik weet niet tot wat ik in staat ben of wat ik ga doen, maar hier hoeft zelfs mijn beste vriend niet bij te zijn. Met een blik maak ik het ook aan hem duidelijk. Als hij niet reageert, kijk ik hem nog een keer dwingend aan. "Oké..." Hij draait zich om en loopt terug naar zijn slaapkamer.

Kristy kijkt vragend naar Eduardo, maar hij gunt haar geen blik waardigheid. Hij heeft haar nooit gemogen.

"Can you really blame me for leaving after..." De tranen schieten in haar ogen. Het doet mij pijn om haar hier zo te zien staan. "She was my best friend."

"Was?"

"I no longer talk to her." Verward staar ik voor mij uit. Ze waren sinds ze baby waren al beste vriendinnen met elkaar. "Because I choose you over her." Kristy doet nog een stap dichterbij. Ik wil weg stappen, maar ze staat direct voor mij. Mijn ademhaling begint te versnellen. Langzaam leunt ze meer naar mij toe. Alsof ik van steen ben geworden blijf ik staan. Een krakend geluid vult het appartement. Oh shit.

"Zeg, ben je een drie gangen ontbijt aan het maken?" Emily komt de keuken binnen gelopen in een shirt van mij, maar blijft dan verstijft staan. Haar ogen gaan van Kristy naar mij en weer terug. Geen twinkeling of pret is er meer in haar ogen te vinden. Ik wil naar haar toe. Ik kan wel door de grond zakken.

Kristy draait zich om om te kijken waar het geluid vandaan kwam. Direct stap ik opzij zodat ik wat verder van haar vandaan ben.

"How many girls does this one make for the summer?" Kristy zet een hand in haar zij en scant Emily van top tot teen. Emily trekt wit weg bij het zien van Kristy. Waarbij ze de laatste dagen vol van het zelfvertrouwen zat is daar nu geen spoor meer van te vinden. "Nice shirt right? It was also my favorite." De blik van Emily gaat na de laatste woorden strak naar mij. Het doet mij pijn als ik haar zo zie staan. Ik schakel naar Nederlands en richt mij tot Emily.

"Em! Het is niet wat je denkt." Emily verdwijnt hoofdschuddend terug richting mijn slaapkamer. Kristy glimlacht breed als ze Emily de keuken uit ziet lopen.

"Sorry, this one might be my fault. If you knew I was coming, you wouldn't have..." Ze legt haar hand op mijn borst. Een gevoel wat ik herken van vorig jaar. Vorig jaar zou ik er rustig van worden. Nu weet ik niet wat ik moet denken of moet voelen. Achter Kristy flitst Emily voorbij. Met een klap hoor ik de voordeur dichtslaan. In een reflex duw ik Kristy van mij af en storm achter haar aan.

"Het is niet wat je denkt!" Ik sprint nog een trap af in het trappenhuis als ze in mijn zicht komt. "Het is niet wat je denkt!" herhaal ik mezelf. Emily blijft staan. Langzaam draait ze zich om.

"Zeg maar wat ik dan wel moet denken?" ze zegt het zacht terwijl het luid en duidelijk binnen komt. Haar ogen staan vol angst en verdriet. "Hoeveelste nummer ben ik dan deze zomer?"

"Dit is anders!"

"Wat 'dit'?" snauwt ze. Mijn ogen worden groot, tranen branden er achter. Dit. Wij. Wij samen. Jij en ik. Zoveel gedachten gaan door mijn hoofd maar mijn lippen krijg ik niet van elkaar. "Laat ook maar."

Ze rent het trappenhuis door. Uit frustratie geef ik een schop tegen de railing. Ik voel hoe mijn benen week worden bij het geluid van haar voetstappen op de tredes. De kracht om te blijven staan heb ik niet meer. Ik laat mij zakken tegen de muur. Zodra ik de buitendeur met een harde klap dicht hoor vallen komt pas het besef. Laat ik haar nu gaan? Ze is geen Kristy of Olivia. Emily is anders. Ze is geen meisje die haar telefoonnummer voor mijn voeten gooit. Ik word van haar een betere Harry. Een die niet vreemd gaat.

Ik schrik van mijn eigen gedachten als ik voel dat er een traan over mijn wang rolt. Ik wil geen meisje zoals Kristy of Olivia. Ik wil Emily. Voor altijd.