The Book Of Shadows

Η Συνάντηση

Είχε κιόλας ξημερώσει, και ήμουν έτοιμος να συναντήσω τη σκιά! Ετοίμάστικα πήρα την τσάντα και έβαλα και τπ βιβλίο με τα ξόρκια και τεφρα από το δάσος δίπλα στο σπίτι της (προ) γιαγιάς μου όπου εκεί έμαθα ότι είχα δυνάμεις. Ήταν καλοκαίρι και ήμουν εγώ ο (προ) παππούς μου και τα ξαδέρφια μου,και περιμέναμε να μας μιλήσει η αρχαία βελανιδιά. Η αρχαία βελανιδιά είχε δημιουργηθεί από τους πρόγονους μας οι οποίοι ήταν μάγοι επίσης την έφτιαξαν χρησιμοποιώντας όλες τους τις δυνάμεις μέχρι θανάτου. Έτσι αυτό το δέντρο είχε μέσα του τις ψυχές από τους πρόγονους μας καθώς και τις δυνάμεις τους έτσι ώστε να μπορούν να δημιουργήσουν το ισχυρότερο '' όπλο'' που θα κρατούσε την ισορροπία του κόσμου για πάντα. Από τότε οι επόμενες γενιές πήγαιναν στο δέντρο για να μάθουν αν έχουν δυνάμεις. Δεν ήταν τίποτα το σπουδαίο, απλά πήγαινες ακουμπουσες το δέντρο και αν σου μιλούσε σήμαινε ότι είχες δυνάμεις. Άμα όμως δεν είχες... η ενέργεια που δεχοσουν ήταν τόσο μεγάλη που λυποθημούσες. Έτσι έγινε και με τα ξαδέρφια μου και εμένα. Μας πήγε ο (προ)παππούς μου διότι είχε απογοητευτεί γιατί οι γονείς μας δεν είχαν δυνάμεις έτσι ήμασταν οι τελευταία τους ευκαιρία να συνεχιστεί η οικογένειακη παράδοση. Ο παππούς μου με οδήγησε πρώτο στο δέντρο και ακουμπησα το κορμό του, τότε άρχισα να ακούω μικρές φωνουλες, σιγά σιγά άρχισαν να αυξάνονται και να δυναμονουν και αίμα άρχισε να τρέχει από τα αυτιά μου. Τότε ο παππούς μου πήγε να με τραβήξει από το δέντρο και αμέσως τον έκανε να λυποθημησει και εγώ μπόρεσα να φύγω μακριά από το δέντρο. Μόλις κοίταξα γύρω μου τα ξαδέρφια μου είχαν ήδη φωνάζει τη γιαγιά μου, η οποία είχε τηλεμεταφερθει άμεσα μπροστά μου. Έκανε γρήγορα ένα ξορκι ώστε να επουλώσει τα τραύματα του παππού μου. Μετά από λίγη ώρα ο παππούς μου είχε μεταφερθεί στην εντατική όπου βρίσκεται ακόμα και σήμερα. Έτσι φρεσκρωντας τη μνήμη μου βγήκα από το σπίτι και ξεκίνησα να περπαταω. Ακολούθησα τον ίδιο δρόμο, έφτασα στο σχολείο αλλά η σκιά δεν εμφανίστηκε. Στη διάρκεια των μαθημάτων είχα αμφιβολίες αν όντως η σκιά υπήρχε και έτσι τελείωσε το σχολείο. Είχα αρχίσει να αμφιβάλλω αρκετά για τη σκιά και την σκεφτόμουν πολύ έντονα στον δρόμο του γυρισμου μέχρι που την ξανά είδα... Άρχισα να τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορούσα, έπρεπε να την οδηγήσω στο στενό δίπλα στο σπίτι μου, εκεί θα την παγιδευα και θα μάθενα τα πάντα! Έτσι όταν εστρηψα στο στενό έβγαλα το βιβλίο με τα ξόρκια γρήγορα έξω από τη τσάντα μου αλλα η σκιά δεν ήταν εκεί! Γυρνώντας όμως το στενό πίσω μου δεν υπήρχε ποια ένας τοίχος το καλύπτε. Με είχε παγιδεψει! Ένιωθα να μου λύνονται τα πόδια! Ήταν το τέλος?