NURUSPU

Annemin Annem Olmadığını Öğrendiğimde Henüz 10yaşımdaydım..

Beraberce salonda toplanmayan tek eşya olan koltuklara oturduk.Annem ablama,ablam enişteme aralarında sürekli dönenbeçler halinde birbirlerine bakış atıyorlardı.Bi an ne sorduğumu unuttuklarini sandım ve anneme dönüp "Anne soruyu mu unuttun yoksa?
Annemse hafif bir ton kullanarak ve söyleyeceklerini önceden hazırlamıs bir tavırla "Bak annecim seni çok sevdiğimizi biliyorsun degil mi? Aynur ablanda Ayşe ablanda babanda çok..Soyadın farkli evet.Ama sandığın gibi değil korkma.Sen küçücükken baban seni istemedi bırakip gitti annende daha küçücüktü sana bakmayı bile bilmiyordu.Senide ben büyüttum hep benimle olunca benimle zaman geçirdikce annen sandın beni.Bizse senden sakladık.Ama senin üzülmemen içindi hersey.Dedeni baban bildin hep benide annen.Oysa sen benim biricik torunumsun guzel yuzlu oglum benim.Aynur ablansa annen."
Annemin ağzından çıkan her bir kelimeyle ellerim buz tutuyor, kalbimse hic olmadigi kadar hızlı çarpıyordu.Kalp atışlarım o kadar artmıştıki kendi nefes alışımi bile duyamiyordum.Göz kapaklarım da zımbalanmiscasina sabit duruyor eger kapanırsa o an olacak olan birseyi kaçırmaktan korkuyordu.Soru işaretleriyse beynimi kemiriyordu.Acaba bunca hazirlik babam icin miydi yoksa beni almaya mı gelecekti?Beni seviyormuydu?Neden bunca zaman hic gelmedi?Gelirse ona kızmalımıyim?Peki ya annem?Artik annem olmayacakmiydi?Düşündükçe korku kapliyordu ,huzusuzluk sarıyordu dört bir yanımı..
Annemin annem olmadığını öğrendiğini öğrendiğimde henüz 10yaşındaydim...Ya şimdi ne olacaktı?Sanki dünyam başıma yıkılmısti.Bunu ögrenmeye hazırmıydım.Degildim.Soruyu sorduguma pisman oldugumu hissettigim dakikalar...Keske hic ögrenmeseydim de eski hayatımıza geri dönseydik.Canım hic birsey istemiyordu.Çok istemsizlestiğim gün gibi ortadaydi.Yüzümdeli soluk ifade annemleride telaslandirmisti.Daha cok korkuyordum.Bu korku canimi acitiyordu.Annemin anlattiklari duymak istemeyecegim seylerdi...Artik susmalarini istiyorum.Araba saymak istiyorum..Sadece su evden kurtulmam gerek...
Sözü Aynur ablama devreden annemde cok üzgündü onu öyle görmeyi hiç sevmiyorum çünku annemi üzgün görmeye dayanamam..Aynur ablam yanıma oturdu.Bir yanimda annem diger yanimda bir diger annem.Ali abi ortamin havasini degistirmek icin " Artik birlikte kalacagiz.Hem iki annende yaninda olacak senin.Ohoo şimdi sanada birsuru sey alirlar.İlgilerinden sıkılırsın.Hadi hadi kalkın da evi taşiyalım.Daha cok işimiz var hem kim daha çok yardım ederse ödüllendirilecek.Ödülü koca bi kutu halleyyyy.."
Halley ici yumusak kremali her çocugun hayali yuvarlak çikolata biskuvileri..Önceden annemden gizli yürüttüğüm birer liralarla bakkala koşar deli gibi halley alırdım.Az dayak sebebim olmamıştı bu para kaçırmalarım.Şimdiyse Ali abi bana bir kutu halleyden bahsediyordu.Sanki demin o hüzünlü hikayenin kahramani ben değilimde bir baskasinin hayat hikayesiymis gibi umursamadan halleyleri düşünüyordum.Gözümde damla halinde kalmis ama akmaya mecali olmayan gözyasımı silip hemen ütüyü ve sonrada tasiyabilecegim tüm eşyaları kapı önünde bizi bekleyen kamyonetin kasasina doldurduk.Bu eve baglayan hiç birsey kalmadığına göre yeni yaşayacagim evimr yeni arkadaslarima ve yeni okuluma yolculuk başlasin..
Yol uzadıkça düsüncelerim derinlesiyor bambaska sorular arasinda boğuluyordum.Alışabilecek miydim?Yeni arkadaslarim beni sevecek miydi? Peki kime anne diyecektim.Tabikide kendi anneme.Aynur ablam yine Aynur benim icin.Degisen birsey olmadigina göre korkmamaliyim..Halleyleri düsüneyim.Yumusak cikolatali.Immmm en sevdigimm.
Eve yavas yavas yaklastikca huzursuzlasiyordum.Nihayet geldik.Kapı aralanınca Damla ile Demeti gördüm.Kosarak babalarina sarildilar.Bu sahneyi daha oncede yasamistik evet ama babam vardi o zamanlar.Şimdi ise ne gercek babam ne de dedem olan babam burdaydi.Üzüntümü gizlemek ve titreyen dudağıma bir son vermek için kamyonetin kasasina kosup "e hadi ama işimiz çoook" diye seslendim bizimkilere..Erkek adam üzülmez.Bende üzülmeyecektim.Sadece annem icin gülümseyecektim hep.Yillarca sormayacaktim belkide açmayacaktım bu konuyu bir daha..Cünku eski yasantimi seviyordum ve tek kelime duymak istemiyordum.Eve,okuluma ve cevreye cabuk uyum sağladım.Hatta okulda ilk kavgamı da yaşadım.Nedenini bilmedigim ama bi anda kavganin icinde oldugumu farkettigimde henuz okulda ilk günümdü. Müdür kapısında bana olacakları düşünürken koridor sonunda ablam belirdi.Aynur ablam..Yanimdan hizla gecip müdür odasina giriverdi.Dakikalar sonra cıktığında bıyık altindan bana gülümsüyosada gulucuklerini gizlemeyede çalisiyordu.Okuldan ayrılıp civardaki bi parka oturduk.Aynur ablamin yapacagi açıklamaya kendimi hazirliyordum ki Aynur Ablam sòze girdi."Kavga senin yüzünden çıkmamis senin sucun yok ama çocugu nasıl pataklamişsan kavgayi çıkaran çocuk yarabere içinde kalmıs.Müdür teşekkur etti.Kavga ettigin çocuğa bir türlü laf geçiremiyormus.Sana değil her gelene şiddet uyguluyormus.Senin onu kendi kazdığı kuyuya düşürmen ona iyi bir ders olmus."Sözlerini "afferim" ile bitirmiş elimi tutup ev yoluna koyulmustuk.Çocugu dövmemi tebrik eden müdür ve ablamdan etkilenmis olmalıyımki kavga etmenin iyi bişey olduğuna karar verdim.Ablamları mutlu etmek için iyi bir yol oldugunu düşündüm.Bu arada yazda yaklaşıyordu.Evi sünnet telaşı sarmıştı.Hersey yoluna girmis babamda iş seyahatinden gelmisti.Artık taşınacağımız konusu gündemdeydi.Sünnetimi yaptıktan sonra yeni ev ve yeni bir hayat..