NURUSPU

Haziran Sonu..

Bugün tam bir ay oldu.Babamsa hâlâ yok.Annemler evdeki eşyalarımızı kolilere dolduruyor.Ne olup bittiği hakkında en ufak bi bilgim yok.Kimse konuşmuyor.En iyisi sokağa çıkayım.Böyle mutsuz zamanlardaaraba sayarim hep.Renk renk ayırıp kaç tane gectiğini hesaplarım.Yine öyle yapacaktım ki annemin:
"Kalk hadi ceketini giy oğlum"sesine irkildim.
"Ne oldu"desemde ses yok.Daha kısık bir sesle "Birsey mi oldu"
Annemse yüzündeki mutsuzluğu silip gülümsemeye gayretle
"Muthar amcanin yanina gidiyoruz yok bisey Necmi " dediği gibi elimden tuttugu gibi evden çıktık.Adımları cok hizliydi.Benim ayaklarım ona nasil yetisebilirdiki?Nefes nefese yolun sonunu gördum.Annem muhtar amcayla konusurken bisey farkettim.Aslinda bu mesele daha öncede konusulmustu ama üzerinde durulmadan geçistirilmis konu kapatılmıştı.Bu sefer icimdeki merak duygusu dahada kabardı sanki..
"Adım Nezaket Dikmen"diye söze girdi annem.Ancak benim adımı söylediginde yine o konu belirdi kafamda.Neden soyadım farklıydi? Nüfus memurunun hatasiymis demislerdi ama o kadar zaman geçmisken şimdiye coktan düzeltilmesi gerekilmez miydi?
Bu soru iyce kafama yer etti.Bilmem gereken bisey vardi ama neden saklıyorlardı? En iyisi geceyi beklemekti,delice kimliğimi incelemek istiyordum.Çok geçmeden bizimkiler uyumuş meydan bana kalmıştı.Hızlı hızlı patiye benzer adımlarla sessizce vestiyerde duran eskimis kahverengi çantaya uzandım.Usulca kimliği alıp bi hışımla odama koştum.Elimdeydi ve saatler süren kimliği inceleme operasyonuna başlamıştım.Durum daha da ilginçleşti.Evet ilk başta soyadim farkli saniyordum ama annem ve babamin ismide farkliydi.Bu nasil olabilirdi?
Kafam iyice karışıyordu.Bende bu durumdan hicte memnun değildim...
Gün doğmasiyla kahvalti masasina kuruldu ev halkı.Bense yer arıyordum konuyu acmak icin..
Annemi yoklarcasına seslendim "Anne"
"Efendim Nuruş?"
Annem mutluyken bana hep böyle seslenirdi.Tam zamanı olmalıydı diye düşündüm.
"Senin gercek adın baska olabilir mi?"
Şaşırdığı belliydi ama onun yerine alaycı bi tavırla "Ne olsun istersin annecim? Beğenmediysen değistirebiliriz"
Bu haline bozulmadan ikinci sorumu sordum "Kimlikte neden annem olarak senin adın yazmıyor?Babamda farklı?"
Sözlerimi bitirmemistimki annem donakalmış ama sanki bu soruyu soracagımı hissetmis gibi de paniklememisti.
Konuyu ablam devraldi.Hemen değiştirme çabasinda "yaza sünnet yapalım diyoruz hem istedigin gibi arabada kiralarız Paşalar gibi en güzeli yakışır kardesime..Ne dersin Nuruş?"
Dediklerinden oralı olmadan soruyu tekrarladim.Bu seferde ses yoktu.
Biraz sonra annem toparlanıp soruma cevap verdi.
"Peki bakalım küçük bey dedigin gibi olsun ama sorunun cevabini almak icin Aynur ablanları bekle olur mu? Akşama geldiklerinde hep beraber konusuruz.Ama şimdi cok işimiz var kolileri dolduralim bakalım"
Bu sözlerin üzerine daha fazla bisey ekleyemezdim bende sadece tamam diyebildim.
Hava karardikça huzursuzluğum ve merakım artmış,oldugum yerde duramaz olmuştum.Kapının tıkırdatılmasıyla gözümü salonun çaprazinda duran yansimasiyla dış kapıyı gösteren beyaz , boyasi dökülmüs, artık pekde dik duramayan,yaşıda epeyce ilerlemis aynalı dolaba baktım.Gelenlerin Aynur ablamlar olması için dua ediyor tek bildigim üç gulhü bir elhamı tekrarlayıp duruyordum.
EVET!Gelen oydu.Koltuktan fırladığım gibi kucağina atladim.
Aynur Ablam çok farklıydı.Hep abladan öteydi.Bir kokusi vardıki beni kendine çeker istemsizce ona bağlardı.Sıradışı bi bağ..