Ξαφνικά γίναμε άνεμος

Ο Συλλογισμός Της Αγάπης

Δεν θα αρχίσω όπως όλες οι ιστορίες, (ήταν μια ηλιόλουστη μέρα και τα πάντα ήταν τόσο

φωτεινά Ούτε ήταν ο έρωτας τις ζωή μου) . Αντίστροφα όμως σαν γυρνάμε τι πυξίδα στο

βορά όταν έχουμε χαθεί σε ένα δάσος χωρίς διαφυγή. Η μάλλον χωρίς να το θέλουμε εμείς.

Είναι ωραία όταν αγαπάς τον εαυτό
σου και νιώθεις πραγματικά οτι σε κατακτά με όλο σου

το είναι το αίσθημα της πνευματικής καλλιεργήσεις, που σε διακατέχει για πρώτη φορά

μέσα σου, πρωτόγνωρά. Ένα πράγμα ξέρεις τότε, ότι δεν ξέρεις για πόσο και αν το χάσεις? . Έχει που το έχει βρει? Και αν και αυτή η λέξη μπορεί να καταστρέψει πράγματα

μέχρι και ανθρώπους. Αν όπως τής επιτρέψεις να εισβάλει στις σκέψεις σου. Είναι ένα

πένθος που σιγοκαεί μέσα σου χωρίς να το αντιλαμβάνεται μέχρι να πάρει φωτιά, όλο το

δάσος τότε καταλαβαίνεις πόσο ζημιά μπορείς να προκαλέσεις στο ίδιο σου τον εαυτό. Και

εδώ δεν μιλάω για αυτοπεποίθηση για το πως να γίνεις ευτυχισμένος σε μόλις 5 βήματα.

Αυτά είναι αντάξια τής ζωής ούτε να ξεχάσεις άμεσα η έμμεσα γίνετε απωθημένο.