Siren GxG

II

Ah...

İçimde oluşan boşluğa anlam veremiyordum. 

Hiçbir şey yokken, yersiz ve saçma bir bunalıma girmiştim. Belki de beni asıl rahatsız eden şey, artık hiçbir şey olmamasıydı. Bir zamanlar bunun iyi bir şey olduğunu düşünürdüm. Sonuçta kötü veya iyi fark etmez, bir olay yaşamazsanız; ortada hiçbir sorun yoktur değil mi? 

Düşüncelerimin aklımdan kayıp gittiğini, kendimde olmadığımı hissediyordum. Oysa şu an dışarıdan sadece okulun yapmış olduğu bir bankta bir kedi seviyormuşum görüntüsü veriyordum. Kimse ne olduğunu, nasıl hissettiğimi, neler düşündüğümü bilmiyordu. Bilemezlerdi, hatta bilmemelerini tercih ederdim. 

Dai dışında hayatımda pek fazla insan yoktu, ailemle iyi geçiniyordum, kimseyle de bir düşmanlığım yoktu. Herkes kadar, hiçkimseydim. 

Sıradan olmanın bir zorluğu yoktu, ortalama bir ailenin, ortalama çocuğu, normal bir devlet okulunda okuyan, normal bir öğrenciydim. Ne fazlam vardı, ne eksiğim. 

Hiçbir zaman şımarık, başkaldıran, doyumsuz, aç gözlü olmadım. Olamazdım da zaten, bana verilen her şey kabulüm olmuştu. Canımı sıkan bir şeyler yoktu, sadece bazen sanki olması gerekiyormuş gibi hissediyordum. 

Kedinin minik mırıltıları kafamı dinlendiriyordu, kendini sevdiriyor ve yanımda yatıyordu; bazen küçük küçük ısırıp, parmaklarımı yalıyordu. Beni iç dünyamdan çıkaracak kadar tatlıydı. 

Dünyayı terk etmek, benlik değildi. Benlik olan neydi peki? Bilemiyorum. 

Bazen bu tür düşüncelerden çıkamıyordum, kafamı böyle şeylere yormak, belki de pek alakasızdı.