වසර කිහිපයකට පෙර මා වෙළාගත් අන්ධකාරය වර්තමානයෙහි මා වටා ඇති සියල්ල නොපෙනෙනා තෙක් මා වට කරගෙන හිඳිනා බැව් මට දැනෙන්නට විය..
දිනෙන් දින තත්පරයෙන් තත්පරය බලාපොරොත්තුව නම් ආලෝකයෙන් මා ඈතකට ඇඳ දමනින් නොපෙනෙනා කළු පැහැති අන්ධකාරය ගිළගත් කුහරයක් තුළ මා එහි අඳුරු පතුළෙහි ගිළෙමින් හිඳිනා බැව් පමණක් මා දනිමි..
මා ඉහළට ඇඳ ගැනීමට හුන් එකා දෙන්නා මා අත් හැර දමා ඈතට දිවෙනාකාරය අඳුරු සෙවණැලි අතුරින් යන්තමින් පෙනෙන්නට විය..
මා හිස්කම පිරුණු දෑසින් මේ සියල්ල බලා හිඳින්නෙමි.. මට මින් බේරී පළායාමට තිබූ අවශ්‍යතාව ද මා වටා ඇති අන්ධකාරය මඟින් ඩැහැ ගෙන ඇති සේ හැඟේ.. මාගේ භෞතික ශරීරය කවදා කෙළෙස මරණය පත් වේද යන්න නිශ්චිතව ම කීමට මා නොදන්නා නමුදු මාගේ ආධ්‍යාත්මය වැහැරී ගිය දිරාපත් වූ ඇතුළින් මියගිය වෘක්ෂයක් වැනියයි මට හැඟේ.. ආයාසයෙන් කෙළින් අටවන් සිටිනා නමුදු හදිසියේ හෝ කොහේ සිට හෝ එන සුළඟකින් ඉදිරී වැටීමට එය ඉතා ආසන්නය.. නැතහොත් හදිසියේ පැන නැඟුණු සිහින් ගිනි පුපරකින් වුව දැවී අළු වී යනු ඇත..
ඒ තරමට ඇතුළාන්තයෙන් මා මිය ගොසින් ය.. මා තවත් මෙහි රැඳී සිටිනුයේ මක් නිසාද යන්නවත් මා හරියාකාරව නොඳන්නෙමි. එක්වරම මා වටා ඇති සියල්ල අවසන් වී මා මේ අඳුරෙහි ම ගිලී යන්නේ නම් එය ද තරමක හෝ සහනයක් වනු ඇත.. නමුදු හාත්පසම අඳුරින් ගැවසීගත් කළු පැහැති ලොවක දිරාපත්ව යමින් ඔහේ හිඳීමම කෙතරම් අභාග්‍යක් ද ? කෙතරම් භයානක ද? ඉඳින් මා දැනටමත් මියගොස් ඇති හෙයින් තවත් මෙලෙස රැඳී සිටිමින් මා කුමක් බලාපොරොත්තු වන්න ද ? කුමක් උදෙසා මෙහි රැඳෙන්න ද ?
Lily 🌑
