hastane... [bakudeku]

sadece içimi döktüm yb değil umutlanma.

Sacmaliyorum sadece aptal gibi davranıyorum biraz araştırıp ne durumda olduğumu öğrenmeye calisiyorum sonra o aptal kelime! "Bu dönemde bir insana destek olucak arkadaşları olmalı." Benim arkadaşlarım var cidden var. Ama öyle değil... daha çok şamata felan filan neden gün boyunca mutluyken yatağa girip sabahın 5 ine kadar pismanlik duygusuna katlanmak zorundayım? Sadece kendi duygularımla neden pismanlik çekiyorum? Şu ana kadar yaptığım doğru düzgün bir şey yok. Belki bu kitap? Belki cansuyla olan bagim? Belki o 'teori gurubunu' kurmam. Aslında bunlardan çıkan problemleri bile varken bazen şaşırıyorum. Sadece ben istiyorum cidden herkesi ve herşeyi unutmak ama o 'aramızdaki bağın zayifkadigini hissediyorum' derken hala mal gibi sabahın 5 ine kadar -genellikle onu- düşünüyorum? Ne bol yiyorum ben burda bilmiyorum belki beni tanıyan herkesi engellesem? Yani o zaman burayı bir günlük yapardım. Burda düşünür burda konuşurum ama insanlar bunun bir bakudeku fanfici olduğunu düşünüyor devam ettirmek isterim ama cidden yapamıyorum buraya yazdıklarımı okuyan varmıdır ki? Sanmıyorum. Sonuçta bu benim sorunum? Kimse gelip okumaz veya kimse seni anlıyor diyemez çünkü insanın derdi kendinedir kimse beni anlamaz. Ben kimseyi? Bilmem. Ama sanki 'o' sanki 'onlar'(?) Anlamıştı? Sanki... veya salak gibi öyle hissettim? Belkide belkide hayır belkide evet ama çok zor geliyor neden hep sınav haftaya denk geliyor? Neden hep zor seyir oluyor bir kerede normalde insanlar gibi giyilen bir şeyim yok diye üzülen düşünsem olmaz mı?! Neden kendimi yoruyor ve neden hep bunu yaşıyorum artık bir nevi bıkmış şekilde sadece yaşıyorum yasin ölü gibiyim ne bol yiyecegimi de bilmiyorum...

Ama yemin ederim gitmek üzere değil geri dönmek üzere gidiyorum. Yemin ederim.