Ο κόσμος χάθηκε εν μία νυκτί
Και εκείνη στεκόταν σαν μικρό παιδί
Να πάρει τα μάτια της από τα άστρα αδυνατεί
Ξανά και ξανά συνεχίζει να προσπαθεί
Να κλείσει μια βαθιά πληγή
Ο κόσμος χάθηκε έτσι ξαφνικά
Αφήνοντας την μονάχη της να περιπλανά
Κλειδώνοντας τους πάντες έξω από την καρδιά
Ελπίζοντας ο πόνος να φύγει ξανά
Έδινε μια μάχη με κομμένα φτερά
Και εκεί που έλεγε ότι όλα αλλάζουν
Το θάρρος της όλοι να θαυμάζουν
Πως στεκόταν θλιβερά να σχολιάζουν
Παρόλο που όλα γύρω της την δικάζουν
Ποτέ δεν πίστεψε πως την αποδοκιμάζουν
Ο κόσμος χάθηκε και δεν την βρήκα ξανά
Όλα και όλοι την ξέχασαν για μια ακόμα φορά
Δεν ήξερε που ο δρόμος την οδηγά
Να χωθεί σε ποια αγκαλιά
Ένιωθε μόνη ξανά
Ο τρόπος που έκλαιγε
Την ψυχή σου έκαιγε
Να την αφήσεις να φύγει συνέχεια έλεγε
Και όμως ποτέ από κοντά δεν έφευγε
Την κρατούσες γερά καθώς πάνω σου έγερνε
Έκλαψε και ξόδεψε πολλά
Μες στης νύχτας την βοή ξανά
Τον κόσμο που χάνονταν ένιωθε βαθιά
Φοβόταν και ας έτρεξε πολύ μακριά
Να την σώσουν περίμενε στωικά
Ο πόνος της καρδιάς δύσκολα τελειώνει
Και ο χρόνος καθόλου δεν τον μαλακώνει
Να ζήσει παρόλο που το τέλος κοντοζυγώνει
Έκλεισε τα μάτια με τα χέρια στο στήθος να τα απλώνει
Να αλλάξουν όλα να μην νιώθει μόνη.
