Umut Işığım

Düşünceler.

Multimedia da Esra

Esra...

Hiç düşündünüz mü? Tamamen görmeden yaşamak nasıldır?
O zaman gözlerinizi kapatın ve bir dakika bekleyin.
Bir düşünün!
Kaç adım atabilirsiniz?
Klavyede kaç harfi doğru yazabilir siniz?
Bir kağıda kaç cümle yazabilir siniz?
Kaç kişinin yüzündeki tebessümü görebilir siniz?
En sevdiklerinizin yanı başınızda iken yüzüne bakabiliyor musunuz?
Güneşin doğması ve batması, zamanın geçmişinden başka size neyi ifade edebilir?
Dünya gözüyle şu fani dünyada bir kez olsun bakmamak?
Gündüzün ve gecenin farkına ancak saatlerle varmak,
Ve bir çok zor durum...

Yaşamak adına gerçekten zor bir durum. Tabi yaşamımızın böyle olması da bizi hayattan koparmamalıdır.
Hayata hep karanlık bakarak yaşayacağımı düşünmezdim. Hayat sadece bana güzeldi. Gezer, eğlenir, kimseyi düşünmezdim. Çılgınlar gibi hayatımı yaşardım kimseyi beğenmez herkesle arkadaş olmazdım. Çünkü hep kendimi önde tutardım. Bu yüzden etrafımda çok kişi olmaz hatta kimse beni sevmezdi bile onlar beni sevmedikçe daha çok kibirlenir ve daha çok kimseyi sevmezdim böyle giderdi hayatım.

Takii o kaza olana kadar...

Ceyhun eski sevgilim. Başka bir kızla konuştuğunu duyduğumda onu her zaman gittiğimiz cafeye çağırdım. Oldukça içmiş ve berbat görünüyordu beni dinlemeyip kolumdan tutup sürüklüyo herkesin baktığını kolumun acıdığını söylediğim halde sürüklemeye devam ediyordu. Arabanın önüne geldiğimizde hemen beni arabaya oturtup sürücü koltuğuna geçti.

Beni dinlemesini o kızla arasında ne olduğunu öğrenmeye çalışıyordum ama o beni dinlemiyor gaza oldukça fazla yükleniyor ve bilmediğim yerlerden gidiyordu. Yavaşlamasını ve ilişkimizin sona ermesini söylemeye çalıştım. Bunu çok iyi duymuşa benziyordu. Yoldan gözlerini çevirmiş bana bakıyordu çok ürkütücü bakıyor beni oldukça korkutuyordu.

İkimizde birbirimize dalmış bakarken. Bir tırın korna sesiyle irkildik.

Lanet olsun kaza yapmıştık...

Kaç saat geçti biliyorum ama kendime gelmiştim tam anlamıyla olmasada kendimde sayılırdım ve benim için zorluk başlamıştı.

Sesler duyuyor ve gözlerimi açmak istiyordum kendimi ne kadar zorlasam da hiçbişey görmüyor ve korkuyordum...

Yanıma gelenlere hiçbişey görmediğimi söylemeye çalışıyor ama kötü bir kaza geçirdiğim için azımdan kelimeler çok zor çıkıyordu. Tanıdık sesler duymuştum kokuları çok tanıdık geliyordu yanıma geldiğini hissediyor ama kimin olduğunu bilmiyordum annem Kızım diyene kadar. Bu annemdi ve sesi çok korkmuşa benziyordu. Ona iyi olmamı ne kadar söylemek istesemde söyleyemiyordum çünkü hiç iyi değildim.

***

Bir aya yakın bir süre hastanede geçirdim. Ameliyatlara girdim yoğum bakımlara girdim kendimi çok iyi hissediyor fakat hiçbir şey görmüyordum. Nefret ettiğim beni sevmediklerini düşündüğüm arkadaşlarım ziyaretlerime geliyor fakat hiçbirinin yüzünü göremiyordum. Sesleri bana acıyarak baktıkları hissini veriyordu. Bu benim için oldukça kötü idi.

Beni iyi hissettirmeye bunların hepsinin geçeceğini söylüyorlardı. Onlara inanmak istiyordum buna ihtiyacım var ama içimdeki sesler bunu hep engelliyordu. Dr. Berk Bey'in yanıma gelip arkadaşlarıma daha sonra gelmelerini benim biraz dinlenmeye ihtiyacım olduğunu söyleyip onları geçirmişti. Daha sonra yanıma gelip benim biraz uyumamı daha sonra kontrollere gireceğimi söyledi. Uyumaya çalışıyor ama bir türlü uyuyamıyordum. Ailemle Berk Bey'in konuşmalarına şahit oluyordum beni uyuyor bilip bu konuşmayı yapmak istediğini söyleyen Berk Bey biran önce söylemek istediğini anlatmaya başladı.

- Merve hanım ve Sedat bey bunu sizlere nasıl söyleyeceğimi inan bilmiyorum. Fakat bundan sonra sizleri zor günler bekliyor Esra'nın bu zamana kadar gözlerinin açılmama sebebi hayatına artık karanlık bakmasıdır. Esra artık görme engelli.

Görme engelli, görme engelli beynimde kelimeler tekrarlanıp duruyordu boğazım düğümlenmiş kurumuştu yutkunup duruyordum ama o kelimelerden hala kurtulamıyordum.
Hayatım artık karanlıktı ve ben ne yapacağımı bilmiyordum nasıl yaşayacağımı düşünürken hıçkırıklara boğumlanarak ağlıyordum hiç bişey görmüyor fakat göz yaşlarımı hissediyordum. Ailem ağladığımı düşünerek yanıma geldiler iyileştireceklerini söyleyip teselli ediyor ben ise onlara gitmelerini söyleyip yalnız kalmayı beni artık böyle görmelerini istemediğimi söylüyordum.

Annemin "Esra yapma böyle kızım iyileşeceksin." demesine aldırış etmeden burdan bir an önce çıkmak istediğimi söyleyip onları ikna etmeye çalışıyordum.
Burdan çıkarmayacaklarını biraz daha durup iyi olmamı söyleseler de onları dinlemeyip çıkmaya, gitmeye çalıştım gözlerimi biran da unutmuştum kördüm ve burdan tek başıma çıkacağımı zannetmiyordum.

Ben artık aileme muhtaçtım ve artık bir hiçtim...

Hayatımı Ceyhun mafetmişti. Ondan nefret ediyordum gördüğüm yerde boğmak istiyorum derler ya o kelimeyi içimden kullanmak istiyordum ama artık göremicektim ve onu görmeden de boğamazdım.

Anneme Ceyhun'un nasıl olduğu öğrenmek için sordum. Annem ise Ceyhun'un iyi olduğunu ucuz kurtulduğunu söylüyordu.

OMG...

Bu çocuk sadece benim hayatımımı mafetmişti?

Bi insan görme engelli olurken diğeri nasıl olurda hiçbir şeyi olmaz?