A Second Chance ft. TEENWOLF

Vrienden

***Na school***

Ik stap bij Stiles in de auto en kijk Stiles aan. "Wat is er?" vraagt hij. "Nee niks," zeg ik met een glimlach. Dit is precies het leven waar ik over droomde, een leuke jongen, leuke vrienden en school. Zou het me dan eindelijk overkomen? Ik zucht over het idee.  

"Gaat alles goed?" vraagt Stiles een tikkeltje bezorgd als we bij het café aangekomen zijn. "Meer dan oké, ik heb dit altijd gewild," zeg ik eerlijk. "Wat?" vraagt hij. "Vrienden die om je geven," zeg ik en ik glimlach. Stiles glimlacht "Had je geen vrienden thuis dan?" 

Ik zucht "Nee, iedereen vond mij nogal raar ofzo," zeg ik. "Hoezo?" vraagt Stiles verbaasd. "Omdat ik vroeger nogal snel boos werd, en veel in gevechten raakte," zeg ik eerlijk. Stiles knikt begrijpelijk. "wij vinden je niet raar," zegt hij. Ik geef Stiles een knuffel, en we lopen het café naar binnen. 

"zwarte koffie voor mij alstublieft," zeg ik als de serveerster mijn bestelling komt opnemen. 

We hebben het gezellig met z'n allen en hebben het over alles en nog wat. 

***

"Het was weer super gezellig vandaag, bedankt Stiles," zeg ik met een glimlach. Stiles lacht. Snel geef ik hem een kus op zijn wang. hij bloost, maar voordat hij iets kan zeggen, zeg ik gedag en doe de deur van ons huis achter mij dicht. Ik zucht en lach. Vlinders zweven in mijn buik.

Maar dan herinner ik mezelf eraan wat ik ben. En dat ik waarschijnlijk Stiles zou kunnen vermoorden.. Het ging al bijna een keer mis.. Ik kan dat Stiles niet aandoen. 

Die vlinders die ik eerst voelde, veranderen zich nu in woede. Waarom ik? Waarom? 

Snel ren ik naar boven en trek mijn sportkleren aan. Als ik beneden kom loop ik tegen Mam aan. "Ho sorry," zeg ik snel. "sportse," zegt Mam. Ik glimlach en loop het huis uit. 

Ik loop door de straten en kom aan bij een bos. Heerlijk even hardlopen in de natuur. Ik inhaleer de vochtige lucht en begin te rennen. 

Als ik aan het rennen ben hoor ik iets ritselen achter me. "Wat moet je hier?" hoor ik een donkere stem vragen. Ik stop en draai mij langzaam om. 

"Uhm hardlopen?" zeg ik onzeker. Ik kijk naar de man die nu voor mij staat. Donker haar en een stoppel baard. Hij maakt mij een beetje bang, zoals hij hier staat. 

"Dit is mijn terrein," zegt hij nu. Hoorde ik er nu een grom bij, of beeld ik mij dingen in ? 

"En weerwolven zijn hier niet welkom," zegt hij nu. Ik schrik. Hoe weet hij wat ik ben? 

Ik sla in paniek en  begin te rennen, zo hard dat ademen pijn doet. Maar hij haalt me in en onderschept mij. vanaf dat moment word alles ZWART...