A Second Chance ft. TEENWOLF

Gevangen

Ik knipper een aantal keer , maar het licht is te fel. Na een paar keer knipperen kan ik me eindelijk focussen op wat er rond mij is. Ik kijk om mij heen, ik zit vastgebonden op een stoel in het midden van een oud vervallen huis. Ik denk diep na en herinner me dan dat er zo'n huis in het bos was. Misschien ben ik daar wel. Terwijl ik diep nadenk over hoe ik hier uit kom hoor ik voetstappen. Ik kijk naar de deuropening. Een man loopt op mij af. Hij heeft kort zwart haar , een stoppelbaardje en groene ogen. "Zo en wie mag jij dan zijn?" vraagt hij met een dreigende toon. Ik wijk mijn blik voor geen moment af en antwoord kalm: "Dat kan ik ook aan jou vragen." Hij gromt zacht en zijn ogen veranderen naar blauw. Ik schrik, ik ben nog nooit iemand tegen gekomen met dezelfde kleur ogen als mij. Hij komt nu dichter op mij af en zijn hand grijpt naar mijn kin. Ik kan er niks tegen doen, maar ik probeer mijn gezicht weg te draaien. "Laat mij je ogen zien." zegt hij grommend. In de hoop dat hij mij loslaat verander ik mijn oogkleur. Ik kijk hem diep in zijn ogen aan, en zie verwarring. "Wie ben jij?" zegt hij, maar nu met onzekerheid.

"Jessica Miller is de naam," zeg ik nu. Ik had hem niet mijn naam moeten geven, maar ik wil hier gewoon weg. "Ik vorm geen bedreiging, dus laat me gewoon gaan!" zeg ik boos. "Ahh een Lone wolf," zegt hij. "Nou en?," zeg ik geïrriteerd. "Je weet wat er met alleenstaande wolven gebeurt toch?" vraagt hij nu. "Ja dat weet ik, en lijkt het mij te interesseren? Nee! Dus laat mij gewoon gaan!" zeg ik. Ik ruk aan de touwen die mijn handen vastbinden, en weet mijzelf los te krijgen. De man en ik kijken elkaar oog in oog aan, en ik begin te rennen. Ik duw hem met harde kracht opzij en ren het huis uit. Terwijl ik ren hoor ik de voetstappen achter mij aan gaan. Ik ren en ren, totdat ik de bewoonde wereld inren. "Hey Jessica!" hoor ik uit de verte. Een straat verder op staat Stiles te zwaaien. Ik ren naar hem toe, eenmaal aangekomen draai ik me om en zoek naar een teken van die man. Maar hij is nergens te bekennen. "Zo lekker bezig hoor!" zegt Stiles Terwijl ik op adem probeer  te komen. "Sorry dat je me zo moet zien," hijg ik. Hij grinnikt "Ach ja, je bent tenminste goed aan het trainen, daar kan ik nog wat van leren. "