Christmas Miracle! All I want For Christmas!

❄ 2. Η αφορμή! ❄

Νάταλι!

Ήταν εφτά το πρωί, όταν η πόρτα του σπιτιού χτύπησε δυνατά και ξαφνικά. Τότε πετάχτηκα απότομα και τρομαγμένα από το κρεβάτι. Είχε προλάβει ακόμα και το ενοχλητικό ξυπνητήρι του Τζέικομπ. Σηκώθηκα αναστατωμένη για να μάθω τι συμβαίνει. Εκείνος έλειπε και η μεριά του ήταν στρωμένη και ανέγγιχτη. Φόρεσα πρόχειρα την ζακέτα μου και πλησίασα το σαλόνι.

"Τζέικομπ;" Είπα με απορία μόλις τον αντίκρισα σε αυτήν την άσχημη κατάσταση.

Είχε λύσει την γραβάτα του και βγάλει το πουκάμισό του από το παντελόνι. Το σακάκι του ήταν στραβό και τα μάτια του γυάλιζαν αρκετά. Η μυρωδιά από το ακριβό πούρο και ουίσκι είχε κυριαρχήσει στα ρούχα και την αναπνοή του.

"Σσσσ!" Έλεγε εκείνος παραπατωντας φανερά.

"Είσαι μεθυσμένος... " είπα και απομακρύνθηκα μόλις άρχισε να με πλησιάζει ζαλισμένος.

"Και; Λογαριασμό θα σου δώσω! Θα κάνω οτι γουστάρω!" Είπε πετώντας το σακάκι του αδέξια στον καναπέ. Με προσπέρασε, χτυπώντας στον ώμο μου.

"Τζέικομπ συνελθε!" Του φώναξα εγώ και τον ακολούθησα ως την κρεβατοκάμαρα. "Που γυρνούσες τέτοια ώρα; Και η δουλειά;" τον ρωτούσα νευριασμένη.

"Έχεις καταντήσει πολύ βαρετή!" Είπε εκείνος μόλις σκόνταψε και έπεσε στο κρεβάτι. Αμέσως αποκοιμήθηκε...

"Όπως νομίζεις Τζέικομπ!" Είπα θυμωμένη. Τα λόγια του με είχαν διαλύσει.

Έπιασα το φόρεμά μου και έφυγα βιαστικά για το περιοδικό. Δεν άντεχα ούτε λεπτό πλέον δίπλα του. Ήθελα να κλάψω χωρίς να με δει και να μου μιλήσει κανείς. Πάντα έκρυβα τα δάκρυά μου μέχρι να φτάσω στα όριά μου. Όμως όσο οδηγούσα με μεγάλη ταχύτητα στους τεράστιους δρόμους της Νέας Υόρκης, εκείνα έτρεχαν στο πρόσωπό μου. Δεν το εγκατέλειπαν.

Τα έδιωξα για να παρκάρω και να φτάσω στο γραφείο μου. Και εκεί το βλέμμα μου συναντήθηκε με της φίλης μου. Με είχε καταλάβει από μακριά. Σηκώθηκε ανήσυχη με την κατάστασή μου. Ήθελε να έρθει κοντά μου και να μου μιλήσει. Όμως μια κοπέλα από την ρεσεψιόν του κτηρίου την σταμάτησε. Τότε σχημάτισε με τα δάχτυλά της μια καρδιά. Προσπάθησα να χαμογελάσω για να την καθησυχάσω ,αλλά δεν τα κατάφερνα.

"Μπορείς να δώσεις αυτό το δέμα στον Λεβι, Νάταλι; Δεν είναι στο γραφείο του..." Είπε εκείνη καθώς βιαζόταν να επιστρέψει στο πόστο της.