" ထယ်ရေ ! ထယ့် နောက်ကျနေပီနော်သားလေး Arjima အပြင်လို့ဆင်လို့ပီးပီ "
"Nae!!! လာပါပီလို့ !!! "
ပထမဦးဆုံး Uni စတတ်တဲ့နေ့မာ တစ်အိမ်လုံးကိုဆူညံ့နေတော့တာပဲ
" ထယ့်သားလေး သားတို့အိမ်ကခုချိန်ထိကားလာမပို့ပေးသေးဘူး "
" ဟာ့! အက်တာဆိုကျနော်ကျောင်းကိုဘယ်လိုသွားရမာလဲ!!! "
ထယ်ယောင်းရဲ့မိဘတွေက ဘူဆန်မြို့မာနေထိုင်ကြပီးထယ့်ကတော့ ဆိုးလ်မြို့ကိုလာပီး Uni လာတတ်ချင်းပင်ဖစ်သည်
" Ajima အစောတည်းကဘာလို့မပြောတာလဲ !! ဟာအိမ်ကလူတွေကလဲကျောင်းတတ်ရမာကိုမသိဘူးလား "
အိတ်ကပ်ထဲကဖုန်းကိုဆွဲထုတ်လိုက်ပီး
" ဟယ်လို Omma ! Omma တို့ကကားမပို့တော့ထယ့်ဒီနေ့ကျောင်းဘယ်လိုသွားရမာလဲ "
" သားလေးရယ် Omma မေ့နေတာ ခုပို့ခိုင်းခိုက်မယ်နော် "
"ခုပို့ခိုင်းမမှီတော့ဘူးနောက်ကျနေပီ!!"
ဆိုကာဖုန်းကိုချလိုက်တော့သည်
" Arjima ကျနော်သွားပီ "
ပြောကာစိတ်ညစ်စွာအိမ်ကနေထွက်လာလိုက်သည်
" သားဘာနဲ့သွားမာလဲထမင်းချိုင့်ကော မယူတော့ဘူးလား !!!အော်ဒီခလေးတော့ "
Arjima ပြောတာကိုတောင်လှည့်မကြည့်တော့ပဲ ထွက်လာလိုက်သည်
" ငါထွက်သာလာတာဘာနဲ့သွားရမာလဲ ဘတ်စ်ကားနဲ့လားးးးးအားးတကယ်ပဲ "
ညူးငြူပီးကားဂိတ်ဆီသို့ရောက်လာခဲ့သည်
ကားဂိတ်၌
" ဟာ ဟိုမာကျောင်းသားတစ်ယောက်ပဲသူလဲ Uni စတတ်မာလားမသိဘူးသွားမေးကြည့်မှ "
ထယ်ယောင်းဖြေးဖြေးချင်းထိုကျောင်းသားနားသို့ရောက်ရှိလာသည်
" အညော် "
တုံ့ပြန်မှုမရှိတဲ့ထိုကောင်လေး
နားထဲတွင်နားကြပ်တတ်ကာသီချင်းကိုနားထောဂ်နေသည်
" ဟာ့ ဒီမာ !!"
အသံကျယ်သွားတာကြောင့်သူတို့နှစ်ယောက်ရှိကိုကားဂိတ်ရှိလူအနည်းငယ်ရဲ့မျက်လုံးကရောက်ရှိလာသည်
" ဘာလဲ ! ဘာလို့အက်လောက်တောင်အော်နေရတာလဲ "
" မင်းကနားကြပ်ကြီးတပ်ပီးမကြားတော့ငါအော်မာပေါ့ "
" ကဲ ဘာပြောမလို့ခေါ်တာလဲ "
" ဟို....ငါကျောင်းကိုဘတ်စ့်ကားနဲ့မသွားတတ်လို့ "
" အမ်..!ဘယ်လိုကိုယ့်သွားတတ်ရမဲ့ကျောင်းကိုတောင်မသွားတတ်ဘူး ဟုတ်လား "
" ဒီမာ ငါမသွားတတ်တာမဟုတ်ဘူးဟို ..."
ထိုချိန်တွင်ဘတ်စ့်ကားရောက်လာကာ ရပ်နေတဲ့ကောင်လေးကကားပေါ်ကိုတတ်သွားသည်
ထယ်ယောင်းလဲနောက်ကနေပြေးလိုက်တတ်လိုက်တတ်ရသည်
