Boundaries #1: Crossing Boundaries

CHAPTER 2

Chapter 2

Dei Pov

Aminado na akong matigas ang ulo ko. Alam na iyon ng pamilya ko. Lunes na lunes at ito rin ang araw na ihahatid nila ako sa probinsiya. Oo. Ihahatid talaga nila ako. Even Kuya Thales and Ate Theano didn't go to work just to send me to the province. Both of them work for our company and are very good at what they do. When Kuya and Ate turned sixteen, they started working part-time jobs at our company. Kuya even works as a janitor at our company. They want to explore different roles within the company, doing whatever jobs they choose and Mama and Papa allow them para na rin daw malaman namin kung gaano kahirap maghanap ng pera at para na rin daw alam namin kung paano gastusin ang pera ng maayos dahil hindi madali ang kumita nito.

Pero ako nang nag-sixteen na ako ay tinanong ako nina Mama at Papa kung gusto ko raw bang magtrabaho sa company namin at kumita ng sarili kong pera kaso humindi ako. Ayaw kong magtrabaho. At hindi naman nila ako pinilit.

Bakit ako magtatrabaho kung susustintuhan naman ni Kuya at Papa ang mga lakad ko? Ang mga travel ko? Ang mga pang-gastos ko sa mall ay sagot naman ni Ate o kung hindi naman ay ni Kuya? Kaya bakit ako magtatrabaho kung binibigay naman nila lahat ng gusto ko?

Kuya Thales and Ate Theano are working and earning money at such a young age, experiencing different kinds of hardships in their early lives, while I am just sitting, watching TV, traveling, strolling in the mall, and wasting money without earning even a penny.

Kaya heto ako ngayon. Siguro ay karma ko na ito. Siguro ito na ang sukli sa lahat ng katamaran at kasutilan ko. Pero kahit na alam ko na ngayon ang alis namin at ngayon nila ako ihahatid sa probinsiya. Hindi ako nag-impake ni-isang damit. Hindi ko ginalaw ang closet ko. Hindi ako humawak sa mga luggage kasi ayaw ko ngang umalis. Ayaw ko doon sa probinsiya.

Kaso nang matapos akong maligo. Pagkalabas ko nang toilet and bath dito sa room ko ay kinalkal na nang mga yaya namin ang closet ko at sinisilid na nila sa maleta ang mga damit ko.

My eyes went wide.

I was horrified by what I was seeing.

"NOOOOOO!!!" I screamed at the top of my lungs as if I were witnessing the end of the world.

I ran to my bed with the mountain of clothes. Agad akong sumampa sa malaki kong kama saka ko pinag-aalis ang mga damit ko na nasilid na nang mga yaya namin sa mga maleta. Pero matigas din ang mga yaya namin dahil ang mga damit ko na nilalabas ko sunod din naman nila iyong binabalik sa loob ng maleta.

"NO!!!" I screamed again, and this time my tears fell. The tears on my cheeks dripped onto my clothes as I tried to take them out of the luggage.

The four big walls of my room were filled with my screams and the sound of my sobs. The white door of my room sprang open, and Kuya Thales came in. I hastily wiped my tears, got off the bed, and ran to Kuya. In my haste, I almost fell off my pink queen-size bed. I didn't bother to wear my footwear as I ran to Kuya.

"K-Kuya. Please, please stop them, Kuya," I pleaded, pointing at our yayas who were packing my things nonstop.

Gusto ko nang humandusay sa sahig at magpagulong-gulong habang tinitingnan ko ang tatlong yaya namin na pinagtutulungang ligpitin ang mga gamit ko sa kama. I cannot accept this. I cannot! No matter how hard I try to ransack my brain with thoughts and pictures of me living in the province, my mind rejects and neglects the ideas and thoughts coming in.

I grew up here. We only went to the province for vacation, and it was only for a week. Then we came back home again. And now that I am seventeen? They want me to live in the countryside? What would my life there look like? How can I face the tall mountains, grain plantations, and carabaos in my Lala's province?