PUANLAMA

ACI GERÇEKLER

"Hayat biz planlar kurarken başımıza gelenlerdir." Jhon lennon'ın dediği gibidir belki de hayat sen doktor olmak isterken bir anda seni kan tutması gibi , sen şarkıcı olmak isterken bir daha konuşamaman gibi , sevgilini çok sevip evlenme teklifi beklerken onun seni aldatması gibi , ailen ile yeni bir sayfa açmak isterken aslında gerçek ailen olmadığını farketmen gibi
Öyleyse bu hayatta plan kurmaya gerek var mı ki bence yok planlar kurup körü körüne bağlanmaya gerek yok bırak hayat olduğu gibi aksın vede  gitsin.

Ailemin bana bıraktığı mektubu okurken her bir cümlesinde kalbimi bıraktım ben o mektuba neden diye sorguladım herşeyi
"Sevgili kızım Elçin nasıl , nerden başlasam inan bana bilmiyorum gerçek biyolojik annen seni getirip kollarıma bıraktığında sana nasıl bakar büyütürüm daha küçücük bu demiştim ve şimdi ise kocaman oldun sen yıllar öyle su gibi akıp gitti büyüdün sen ve her yıl senin benden gitme zamanını getiriyordu biz senin gerçek ailen değiliz sen büyüyene kadar sana bakmak için tutulmuş bir aileyiz ve sen büyüdün şimdi artık herşey bitti gerçek ailene dönme zamanı zarfın içinde biraz para var ve mektubun en alt kısmında ise gerçek ailenin numarası var hazır hissettiğinde onlarla iletişime geçebilirsin elveda kendine iyi bak."
Kafamın içinde bir ses bütün bunlar sadece yalan , şaka gerçek değil bunlar Elçin inanma şaka herşey şuan canımın nasıl yandığını nasıl tarif edebilirim ki kelimeler anlamsız harfler kifayetsiz kalır o çok sevdikleriniz terk ettiğinde anlarsınız beni odama çıkıp yatağa anlamsız bir şekilde uzandım saatlerce ağladım,  ağladım ve ağladım o kadar çok ağladım ki gözyaşlarım bitsin ve bir daha akmasın diye ama ne gözyaşlarım durdu nede saçma sapan olan bu olayı değiştirdi mektubun altında ki numara mı o numarayı asla aramayacaktım beni büyüten ailemi ne kadar aradıysam ulaşamadım onlar beni bırakıp gittiler ben onları asla bulamıyacaktım öylece bir başıma kaldım.
                    3 GÜN SONRA
Yaklaşık 3 gün geçti ölmüş gibiyim ama toprak atanım yok 3 gündür yemek yiyemiyorum okula gitmiyorum öylece oturmuş aile fotoğraflarımıza bakıyorum neden diye sorup duruyorum bir anda kapı çalsın şaka yaptık diyip kahkahalar ile içeri girmelerini bekliyorum  ama onlar gelmiyor gözyaşlarımı sildim ayağa kalktım okula gitmeliydim part bir iş bulmalıydım ayakta durmalıydım dimdik ayakta beni daha bebekken bırakanlara ağız eğmemeliydim okul formamı giyip yarı baygın okulun yolunu tuttum insanların duygularını puanlayamadım benim duygularım sıfır puanken başkalarınkini puanlayamadım sınıfa girdiğimde bir çoğunun gözü yarı baygın bendeydi adını bilmediğim o çocuk en çokta o baktı ama şaşkın ve endişeliydi sıra ya oturduğumda "iyimisin" diye gelen soru karşısında şaşırdım yazı yazan kız bana hiç bakmadan kötü bir halde olduğumu mu anladı "bilmem sanki bir parçamı kaybetmiş gibiyim" yazı yazmayı bıraktı "yardıma ihtiyacın varsa yardım edebilirim" yardım mı "bana yardım edebileceğini sanmıyorum " "öyleyse ihtiyacın olursa söyleyebilirsin konu ne  bilmiyorum ama hiç iyi görünmüyorsun" kafayı sallamakla yetindim kendimi toparlayıp sadece iş bulmalıydım  belki dünyanın sonu değildi ama benim dünyamın sonuydu zil çaldığında ağrıyan başım için ilaç içmeliydim bu yüzden kantinden su almalıydım yarı baygın kantine giderken bir ses geldi "neden 3 gün boyunca gelmedin kötü birşey mi oldu "kafa mı çevirdiğimde o adını bilmediğim çocuk tuhaf olan çocuk devrelerimi yakan çocuk üzgündü bana üzülmüşdü "neden merak ediyorsun ki" diye sordum "çünkü hiç iyi görünmüyorsun " "hiçbirşey olmadı sadece hastaydım halada hastayım o yüzden böyleyim " diye geçiştirdim kimseye söylememeliydim bütün bunlar saçmaydı bu saçmalıkları kimsenin bilmesine gerek yoktu. çocuk gözlerini kıstı "eminmisin" dedi üstünü bastıra bastıra  sonrası yok sonrası karanlık tek duyduğum Elçin kendine gel ne oldu sana...