Strijders van Promania

1. Liam

Liam zat vermoeid in een klaslokaal. Hij had gisteren veel te lang door gegamed, en had daardoor veel te weinig geslapen. "Jay, je haar knettert weer", beet hij zijn vriend toe. Jay grijnsde vrolijk, en de vonken die rond zijn haar cirkelden, verdwenen. Het was nu een paar weken sinds Jay had ontdekt dat hij energie kon besturen, maar hij had het nog niet zo goed onder controle. Liam moest bijna alweer lachen aan de gedachte van de vorige les, waar Jay 'per ongeluk' meneer Eilings een enorme schok had gegeven. Het had Jay een extra week nablijven opgeleverd, maar Liam had het zeker de moeite waard gevonden.

Precies op dat kwam meneer Eilings binnen. Meteen ging Liam rechtop zitten, benieuwd waar de les deze keer over zou gaan. Ondanks dat meneer Eilings behoorlijk streng was, kon hij goed vertellen, en zijn lessen over de geschiedenis van elementen vond Liam dan ook maar al te interessant. Meneer Eilings liep naar het bord, en ging daar staan. "Welkom bij de les", begroette hij iedereen. Daarna begon hij zijn les. "Elementen zijn vreemd. Iedereen hier in Promonia kan er een beheersen. Je element zit in je DNA verweven, het is iets dat bij je hoort. Maar er zijn ook elementen die een stuk minder vaak voorkomen. Daar gaat deze les vandaag over", begon meneer Eilings te vertellen. Dat klonk al meteen interessant. Liam wist dat er elementen waren die heel veel mensen hadden, zoals vuur, water of energie, maar er ook hele zeldzame elementen waren, die soms maar eens in honderden jaren door iemand werden beheerst.

"Het zeldzaamste element op dit moment is tijd. Duizenden jaren geleden was het al zeldzaam, maar volgens het verhaal heeft de enige persoon die destijds tijd beheerste afstand gedaan van zijn element, hij vond het te krachtig. Sindsdien is er nooit meer iemand geweest die de tijd kon beheersen", legde de leraar uit. Tijd, dat was nog eens een gaaf element, vond Liam. Helaas leek het element uitgestorven. Meneer Eilings pakte een krijtje, en kraste het symbool voor tijd op het bord. Het was een soort vervormde zandloper. Daarna begon meneer Eilings te vertellen over het volgende element. Hij zei: "Twee elementen die ook heel zeldzaam zijn, zijn licht en duisternis. Het zijn elementen die slechts eens in de honderden jaren voorkomen, en vaak zijn ze de voorspoed van oorlog en ander gevaar. Gelukkig ze zijn al sinds 1834 niet meer gezien". Weer zo'n cool element. Liam hoopte echt dat hij zijn eigen element snel ontdekte. Iemand ontdekte zijn element vaak door hele sterke emoties, maar hoe boos Liam ook werd, hij kon nog steeds geen element beheersen. Hoe meer mensen in zijn klas hun element ontdekten, hoe ongeduldiger Liam werd. Hij zat er echt niet op te wachten om de enige van zijn leeftijd te zijn die niet wist welk element hij kon beheersen.

Liam wierp een blik op Jordi, die vlak achter hem zat. Jordi was de eerste van de klas geweest, om zijn element, vuur, te ontdekken. Maar al te graag gebruikte Jordi zijn element, en ook nu meende Liam een piepklein vlammetje in zijn haren te zien dansen. "En Liam, wat is het antwoord op mijn vraag?", hoorde hij plotseling naast zich. "Eh, geen idee", was zijn slimme antwoord. Meneer Eilings zuchtte, en zei toen boos: "Jullie hebben zeker zitten praten. Allebei vanmiddag nablijven". Hij wees op Liam en Jay, die naast hem zat. Liam gromde, en Jay kon het niet laten om brutaal te zeggen: "Het spijt me, maar ik moet de komende week al nablijven. En de week daarna ook trouwens". Eilings mompelde boos wat onverstaanbaars, om vervolgens te zeggen: "Dan blijf je maar een uur langer na, Jay". Jay zuchtte, gromde wat, en besloot toen wijs zijn mond te houden. Meneer Eilings vervolgde zijn les, en zei: "Wat mijn vraag dus was, Liam, was wat Daniël Dafors hier mee te maken heeft". Dat wist Liam. Met een grijns antwoordde hij: "Hij was de laatste duisternis-meester, en zorgde ervoor dat de zuiderse oorlog startte, door zijn ruzie met Maiko Gelders, de laatst bekende licht-meester". Meneer Eilings knikte, en vervolgde: "Inderdaad. Iedere keer dat er twee mensen waren die licht en duisternis konden besturen, ontstond er chaos. Soms dus zelfs oorlog". Dat was iets minder cool aan die twee elementen. Er was geen enkele keer geweest dat een licht-meester of duisternis-meester ooit een rustig leven leefde. Niet dat Liam dat sowieso van plan was. Als het aan hem lag, zou hij een gevaarlijk leven leven, vol spectaculaire heldendaden.

De les ging nog even door, toen de pauze eindelijk begon. Liam liep op Ethan af, en Ethan zei verveeld: "Ik snap niet hoe je dit vak interessant kunt vinden". Liam grijnsde slechts, maar gaf geen antwoord. "Omdat hij een nerd is", lachte Jay, die aan was komen lopen. Liam schudde boos zijn hoofd, en Ethan wees op Valentijn, die nog met meneer Eilings praten. "Hij is pas een nerd", zei Ethan toen grijnsend. Ze wachtten nog even op hun vriend, toen Valentijn eindelijk kwam aangelopen. Met zijn bril en zijn doffe, bruine krullen, had hij inderdaad wel wat weg van een typische nerd, maar Liam wist wel beter. Hij had na toetsen al genoeg spiekbriefjes onder Valentijns tafel gevonden. Liam wierp even een blik op Will, die stil achter hem stond, en daarna liepen de vijf vrienden gezamenlijk naar buiten.

In de hoek van het schoolplein ploften ze neer, en Liam vroeg aan Jay: "En, gaat het energie beheersen al beter?". Hij probeerde nonchalant te klinken, maar kon een lichte jaloerse ondertoon niet onderdrukken. Jay merkte het niet, en zei: "Jazeker. Ik kan nu mijn telefoon opladen". Liam grinnikte, en reageerde toen: "Kun je dat met mijn telefoon doen? Hij is bijna leeg". Jay knikte, en Liam gaf hem zijn telefoon haastig aan. Jay sloot zijn ogen, terwijl plotseling vonken van hem afkwamen. Binnen een paar seconden gaf hij de telefoon terug, die helemaal vol was.

Opeens viel Liams oog op een stel pestkoppen, die een jongen die hij kende lastigvielen, en Liam zou Liam niet zijn, als hij er niet meteen op afliep. "Waar zijn jullie mee bezig", brulde hij luid, in een poging intimiderend over te komen, waardoor verscheidende mensen omkeken. Een van de pestkoppen, die water als element had, smeet een bol water naar Liam. Liam kon de bol maar net ontwijken. "Waar we mee bezig zijn? We leren die loser even een lesje respect", riep de water-bestuurder. Een paar andere jongens grinnikte, en de pestkop vervolgde: "Ja, hij wou niet buigen voor ons. Kun je het je voorstellen". Liam grijnsde brutaal, maar gaf geen antwoord. De pester richtte zijn aandacht weer op zijn slachtoffer, en voor Liam ook maar iets kon doen, sloeg de pester de jongen vol in zijn gezicht. Er knapte iets in Liam. "Hou op!", brulde hij hard. De pester reageerde: "Wou je wat, klein miez-". Midden in zijn zin stopte hij. Plotseling was het volledig stil op het schoolplein, en staarde iedereen Liam aan. Liam had geen idee wat er aan de hand was. Toen zag hij het, van zijn handen kwam een dof, wit licht. Hij concentreerde zich, en merkte hoe het licht feller werd. Liam kon licht beheersen.