Strijders van Promania

5. Jay

Gezamenlijk liepen de jongens de zolder op. Jay klikte het licht aan, en onthulde zo een grote kamer vol verschillende soorten schilden, harnassen en wapens. Ze liepen naar een groep harnassen, en Jay zei trots: "Dit zijn harnassen van de militaire academie". De harnassen waren van een licht maar sterk materiaal, waardoor ze voor beginnende vechters erg geschikt waren. Al beschouwde Jay zich natuurlijk niet als een beginnende vechter. Hij was behoorlijk goed, al zei hij het zelf. Jay pakte een harnas dat hem pakte, en keek hoe de rest verschillende maten probeerde.

Even later had iedereen een harnas. Ongemakkelijk schuifelden ze naar een tafel in het midden van de kamer. Jay legde uit: "Dit zijn elementwapens. Ze putten kracht uit je element". "Cool!", zei Liam, en hij greep meteen een kort, puntig zwaard. Het lemmet was van een raar doorzichtig materiaal, wat het een vreemde uitstraling gaf. Liam concentreerde zich, en langzaam begon het lemmet zwakjes op te lichten. "Cool!", zei Liam weer. Ethan, die zag wat het wapen kon, greep meteen zelf ook een zwaard. Ook hij concentreerde zich, en het zwaard vatte langzaam vlam. Daarna stopte hij het in de bijpassende schede, en bevestigde de schede aan zijn harnas.

Valentijn bestudeerde alle wapens een tijdje, en koos toen voor een pijl-en-boog. Net als de zwaarden van Liam en Ethan, waren de punten van de pijlen van een vreemd, doorzichtig materiaal. Meteen hing Valentijn de boog op zijn rug, samen met een pijlenkoker waar hij zo veel mogelijk pijlen in stopte. Jay trok zijn wenkbrauw naar hem op. Boogschieten was ontzettend lastig, en Jay wist uit ervaring dat zonder oefening iets raken bijna onmogelijk was. Valentijn zag hoe Jay keek, en zond hem een hele boze en uitdagende blik. Jay besloot wijs om niets te zeggen. Ondertussen stond een beetje chagrijnig te kijken. Jay zuchtte, hopelijk zou Will snel zijn element ontdekken. Zonder te kijken greep Jay toen een lange speer, met twee gevaarlijke weerhaken aan de zijkanten. Vanwege zijn vaders baan had hij weleens stiekem met wapens geoefend, en hij was verreweg het best met dit wapen. Ook zijn speer was gemaakt van het doorzichtige materiaal.

Hobbelig liepen ze het huis uit, om vervolgens meteen een rustig, donker steegje in te duiken. Ze mochten niet gezien worden door bekenden. Zo kwamen ze uiteindelijk als lawaai makende ninja's aan bij de enorme muur die de grens van de Noordstad aangaf. Ietwat zenuwachtig liepen ze op de man af, die naast een barstige deur stond. Hij bestudeerde de kinderen aandachtig. "Mag ik jullie identificatiebewijzen?", vroeg hij. Ethan mompelde zachtjes: "Ik zei het toch".