𝖱𝗂𝗀𝗁𝗍 𝗉𝖾𝗋𝗌𝗈𝗇， 𝖺𝗍 𝗍𝗁𝖾 𝗋𝗂𝗀𝗁𝗍 𝗍𝗂𝗆𝖾| 𝖫．𝖥

.7.

Felix pov:

დილით პირველს მე მეღვიძება. საწოლში ვეღარ ვისვენებ და ვდგები.

რამდენიმე წუთში ზარი შემოდის ჩენი ყოფილი ცოლისგან.

-ფელიქს როგირ ხარ?
-ისე ნუ მეკითხები თითქოს ძალიან განაღვლებდე.
-მიხვედრილი მყავხარ მაგრამ მაინც მოგიკითხე.
-ჰაჰ... არ მჭირდება შენი მოკითხვა.
-სანამ სასამართლოში მოხვალ და მინჰოს ჩემთან წავიყვან მანამდე შეგიძლია მოესიყვარულო.
-რა გარანტია გაქვს რომ მინჰო შენთან დარჩება?
-ფელიქს, სულელი ხარ თუ თავს ისულელებ? ცოლი არ გყავს და მარტოხელა კაცს ბავშვს არ დაგიტოვებენ.
-და რა იცი რომ მარტოხელა ვარ?
-რა?
-სოა, ახლა კარგად მისმინე! მინჰო ჩემი შვილია და ის აუცილებლად ჩემთან დარჩება! აი რაც შეეხება მარტოხელა კაცს მარტოხელა არ ვარ რადგან გვერდით მყავს ქალი რომელსაც ისეთი ვუყვარვარ როგორიც ვარ! ახლა კი ნახვამდის რადგან ჩემმა ორმა სიყვარულმა გაიღვიძა და მათ უნდა მივხედო! ნახვამდის.
-ფელ..

დასრულება არ ვაცადე მაშინვე გავუთიშე ტელეფონი.
როდესაც გავიხსენე სიტყვები რაც მას ვუთხარი განსაკუთრებით კი 'მარტოხელა არ ვარ, რადგან გვერდით მყავს ქალი, რომელსაც ისეთი ვუყვარვარ როგორიც ვარ!' ტანში სასიამოვნო შეგრძნება დამეუფლა.

Time skip:

ახლა სამივენი ვემზადებით რადგან სასამართლო გველის წინ.

დღეს ღია, თეთრ ფერებში გამოვეწყე, რადგან ისედაც დაძაბული დღე არის და არ მინდა მუქი ფერები იყოს ჩემს ტანსაცმელში.