„მხოლოდ იმ შეცდომას შეიძლება ეწოდოს ნამდვილი შეცდომა, იმ მარცხს შეიძლება ეწოდოს ნამდვილი მარცხი, რომლისგანაც ვერაფერს ვისწავლით" - ჰენრი ფორდი
𝐖𝐫𝐢𝐭𝐭𝐞𝐝 𝐛𝐲: 𝐥𝐢𝐥𝐢
დილით ვიღვიძებ და ჩემს გვერდით ყველაზე საყვარელი ადამიანი მიწევს. ფანჯრიდან შემოსული მზის სხივები დასტრიალებენ თავზე და ულამაზეს სანახაობას ჰქმნიან. ვაშტერდები მას და ვამაყობ მისით. ღმერთს მადლობას ყოველ დღე შევწირავ, რომ ის გამომიგზავნა.
ბოლოს მანაც გაახილა თვალები და შემომხედა. მე მის გალაქტიკის თვალებში ჩავიკარგე, მაგრამ წამიერად მის ტუჩებსაც მოვავლე თვალი და დავეწაფე მათ.
Author pov:
როცა ლეამ თვალები გაახილა და ფილიქსის ულამაზესი სახე დაინახა, ძალიან გაუხარდა და ამავდროულად შერცხვა, რადგან წინა ღამე გაახსენდა.
-პატარავ, გაიᲦვიᲫე? -კი -მორცხვად თქვა ლეამ და თავი ჩახარა. -ავვ პატარავ, გთხოვ ნუ გრცხვენია...ეს ჩვეულებრივი ამბავია ამიტომ არ შეგრცხვეს კარგი? -ნაზად გაუღიმა ფილიქსმა. -კარგი.....ფილიქს.. -გისმენ, პატარავ -..მიყვარხარ
ფილიქსის გული სითბომ მოიცვა. ძალიან გაუხარდა და სიყვარულით აივსო ამ სიტყვების მოსმენისას. წამიერად აკოცა ლეას, თვალებში ჩააშტერდა და ისე უთხრა.
-შენ მე სიყვარული მაჩუქე... შენ მე ცხოვრების გზა გამიკვალე... მინჰო ისე მიიღე, როგორც საკუთარი შვილი... თავი უზომოდ შემაყვარე... მეც ძალიან მიყვარხარ ჰვანგ ლეა.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
ლეამ საყვარლად ჩაიღიმა და ფილიქსს მოეხვია.
-პატარავ, არ გშია? წამოდი ავდგეთ. -კიი საშინლად მშია -რას იტყვი ერთად რომ მოვამზადოთ რაიმე? -დიდი სიამოვმებით -გაიღიმა და წამოდგა.
