GİZLİ HAYRAN | TEXTİNG

1.BÖLÜM

Uzun zamandır texting yazmak istiyordum, şimdi bir heyecan yaptım 🙈 Umarım beğenirsiniz yaa.. Hikayeme bir şans verdiğiniz için teşekkür ederim 😻

Buarada Bilinmeyenimizin söylediği, Bade'nin dans ettiği roman havasını multimediaya bıraktım 😅

Neyse sizi fazla tutmayayım, keyifli okumalar :)))

***

Bilinmeyen Numara : Hadi kızım oyna salla bana bir o yana bir bu yana oynasanaa..

Bilinmeyen Numara : O nasıl kıvırmaktır yavrum? Ne güzel roman oynadın sen öyle? ŞPDSLKŞMPQWÖMKLMLDM

Bade: Sen kimsin?

Bade: Ayrıca, YAVRUM??

Bilinmeyen Numara: Gizli Bir Hayran, diyelim :)

Bade: Bir sen eksiktin. Dalga geçip eğlenecek başka birini bulamadın mı?

Bilinmeyen Numara: Amacım dalga geçmek değil

Bade: Amacın ne o zaman?

Bilinmeyen Numara: Sensin

Bade: Güldük eğlendiikk :) Yeter bu kadar eğlence di mi Kübracığım

Bilinmeyen Numara: Kübra mı? ğşmkmdpqwölmdkm

Bilinmeyen Numara: Şaka yapmıyorum Bade, ciddiyim.

Bade: Yazma bir daha. Engellerim.

Bade Çevrimdışı

Bilinmeyen Numara: Uzun zaman sonra cesaret edip yazmışken bu fırsatı bir daha kaçırmak gibi bir niyetim yok güzelim.

Bilinmeyen Numara Çevrimdışı

Üstten gelen bildirimlerden son attığı mesajı okuduktan sonra gözlerimi devirdim ve telefonu kapatıp cebime yerleştirdim. Sabah sabah birde bununla uğraşamazdım. Zaten bir kaç güne kalmaz pes ederdi ve bu eğlencesine son verirdi. Her ne kadar ciddi olduğunu iddia etse de...

Son kez boy aynasından kendime baktım. Okul üstümü giyip altıma siyah pantolonumu giymiş, saçımı da yana alarak bol şekilde örmüştüm. Görüntümün gayet iyi olduğuna karar verip siyah okul çantamı aldım ve odamdan çıktım. Kahvaltı masasında oturan annem ve babamın yanına gidip gülümseyerek "Günaydın!" dedikten sonra ikisinin de yanağına birer öpücük bıraktım ve ayak üstü bir kaç lokma atıştırdım.

"Günaydın kızım."

"Günaydın anneciğim de, oturup yesene?"

"Yok yok okulda atıştırırım. Hadi kaçtım ben, öpüyorum!"

Diyerek hızlıca evden çıktıktan sonra cebimden kulaklıklarımı çıkarıp yürümeye başladım. Kulaklığımı telefona takıp müziğimi açarken okula doğru yürüyordum. Zaten yürüme mesafesi 10 dakika filandı o yüzden otobüse filan ihtiyaç duymuyordum, yürümek iyi geliyordu.

Okula vardığımda kulaklıklarımı çıkarıp müziği de kapattıktan sonra telefonumu da ceketimin cebine geri koydum. Okula girdiğim sırada aniden omzumun üzerine bir kol atıldığında daha bakmadan Kübra olduğunu anlayabiliyordum.