-The Picture Of Love -

"Tek Kişi"

"-Saçmalık. Tamamen saçmalık."
"-Hocalarına laf söylemeye hakkın yok Jungkook, çalışsaydın yüksek alırdın."

Evet annemin her zaman söylediği, artık kalıplaşmış cümlelerini dinliyorum şuan. Her notumun kötü olması benim suçum değil. Kimseye çok çalıştığımı kanıtlayamamaktan sıkıldım.

Yoruldum demekten nefret ederim -çünkü Jeon Jungkook olarak hiç yorulmak gibi bir lüksüm olmadı- ama artık gerçekten yoruldum.

Bu matematik sınavına günlerce hatta gecelerce aralıksız çalışmıştım, gerçi ben tüm sınavlara çok çalışıyorum ama tabii annesinin cezası Jungkook olarak hiçbir sınavdan yüksek alamıyorum.

Çok sinirliydim. Gerçekten çok sinirliydim hatta hayatımda ilk defa bu kadar sinirlenmiştim çünkü bu sınav son umudumdu.

Al işte tüm ortalamam düşecek. Zaten sınırdaydı. Yine kalacağım. Evet sınıfta.

Ortalama değil de aslında çabamı gören görmeyen kimsenin yanımda olmayışı çok koyuyor. Tembel muamelesi çok koyuyor.

Hayattan nefret ediyorum. Nefret.

Ha bu arada ben Jeon Jungkook. Hızlı ve tatsız bir tanışmamız oldu ama olsun. Zaten benim hayatım hep böyle, tatsız. Kimse beni sevmez, sevilen şey hep notlarım olur. Yani, olurdu. Küçükken 95 en düşük notumdu. Kolaydı çünkü anlıyor musunuz? Bana göre daha 4 yaşında bile olsam "2+2=4" çok kolaydı.

Herkes zeki olduğumu söyler, beni çok severdi. Yani, en azından ben öyle sanmıştım. Hoşuma da gitmiyor değildi. Büyüdükçe, sanata olan aşkımı fark etmeye başladıkça ve ergenlik dönemiyle notlarım düştü. Baya düştü. Baya baya düştü. Sonra ilgi alanlarım değişince, hayatta ders çalışmaktan başka şeyler de olduğunu fark ettikçe benden nefret ettiler. İşte o zaman anladım insanların beni değil, notlarımı sevdiklerini.

Kısacası insanların benim yüksek notlar almak için çok çabaladığımı anlamamalarıyla içimde kalan tüm duyguları kağıtlara aktarmaya başladım. Evet ressam olmak istiyorum. Haydi gel de şimdi bunu anneme anlat. Resmen yaşayacağım hayata  kendim karar veremiyorum. Korkunç, değil mi? Bence çok korkunç.

Bir destekçim var şu hayatta yanındayken , onunla konuşurken, aynı havayı solurken, kokusunu içime çekerken, gözlerinin en derinliklerine bakarken, beni anladığını hissettirirken, bana "Evet, ben değerliyim." dedirten, birlikteyken içimdeki gerçek Jeon Jungkook'u rahatça gösterebildiğim "tek kişi".