Ne diyeceğini bilemez insan bazen. çünkü ne söylesen eksik kalir, ne söylesen içindekileri ifade etmeye yetmez..
Benim de öyle oldu işte. Sesini duymak istedim demek istedim ama cesaret edemedim, özledim demeye varmadi dilim. çünkü onun özlemediği sesinden belliydi. Ben ne çok sevmişim onu meğer. Beni ne kadar kirdiysa, ne kadar çaresiz biraktiysa ve ne kadar üzdüyse hepsi sevgimin yüzündendi. Onu sevmek beni çaresiz birakti daima. Hiç kiyamadim ona. Kizamadim, hep içime atip durdum her şeyi. Ama geriye dönüp bakinca yine de kaybeden bendim...
O konuşma onun sesini son duyuşum oldu. Her ne kadar görüşmesek de hep bir ümit vardı içimde, hep iyi düşünüp durdum. O son konuşmada onu çoktan kaybettiğimi anladım. Buz gibiydi sesi, hiç sıcaklık yoktu. Çoktan unutmuştu ve bu bariz belliydi. Işte o gün vazgeçtim ondan. Kimi zaman aklıma gelmiyor mu yine? Elbette geliyor, hatta bazen saatlerce canımı yakıyor onuözlemek. Ama bir daha aramam, ölsem de yine aramam..
ŞİMDİ OKUDUĞUN
sevdam
PoetrySevipte ağlamayan gözler ben sevdim demesin aşkla yanmayan bir can. Sevdadan. Söz etmesin. KALP GÖZÜYLE göremiyorsa eğer sevdiğini SENİ SEVİYORUM deyipte o iki kelimeyi kirletmesin... Seni Türkçe'de anlatamadığım kadar "kürtçe" seviyorum.. Ve hiçbi...