jesteśmy jak zerwane kwiaty
cięte
przepadliśmy we wnętrzach pałaców
i jak te
co na nowo zasiliły łąki
całkiem inne, raczej słabsze, niezauważalne
nie zachodzi w nas fotosynteza
nie rosnę w sercu
gdy dotyka mnie promień słońca
nigdy nie będziemy już w tak pięknym kształcie
nigdy nie będziemy w takich kolorach
nigdy na cokole nie staniemy
by zachwycać
i nie chodzi tutaj o czas
subtelne nadmienienie o nas Bogu
staje się już gorzkie
staję się nieznośne
popadamy w niesłuszny samozachwyt
pycha puka do drzwi
wtedy gdy jesteśmy szczęśliwi
