Uzun zamandır kimseyi sevemiyorum, mesajlaşıp mutlu olduğum birisi yok. Her sabah uyandığımda 'acaba uyanmış mıdır' diye düşünüp ilk mesajı ondan beklediğim birisi isterdim, konuşmaktan sıkılmayacağım, her dakika konuşmayı isteyeceğim ve onun da benim için aynı şeyleri hissetmesini isterdim. Tartıştığımız zaman moralim bozulsun isterdim, ne kadar değerli olduğunu kaybetmeden anlayabilmek mümkün olurdu çünkü. Yüz yüze geldiğimizde diğer tüm yüzlere yabancı kılacak birini isterdim, en güzel müziği sadece o konuştuğu zaman dinlemek, kulağa çok hoş geliyor değil mi? Etrafımda güzel, mutlu bir ilişki yaşayanlar görüyorum çoğu zaman. Yani nasıl desem, insan 'ben ne zaman böyle şeyler yaşayacağım' demeden edemiyor. Aslında bazen de çok saçma geliyor; şükretmemiz gereken çok şey varken, bu tür boş şeylere isyan etmek. Çocukluk ettiğimi düşünüyorum, birçok çocuk, çocukluğunu dahi yaşayamazken. Öyle işte.
