Ay, gecenin okyanusun dibindeki bir istiridyenin içine saklayıp insanlardan esirgediği ışığını çaldı. Ve karanlıkta boğulan benliğini ışığıyla sardı.
Gece, Ayı lanetledi ve kendine mahkum etti.
Karanlığını yalanların altında kalan şehre serdi.
Sessiz bir çığlık misali bir kibrit yakıldı, kibritin ucundaki titrek alev parçası sönmeden önce muma idam ipi gibi dolanan ipe sıçradı ve bir sokak lambasının içinde can buldu.
Zemine yayılan loş ışık, karanlığın gölgesini alaşağı ederek sararmış güz yapraklarını boyadı.
Gökyüzü, fanilere son yarasını açacağını fısıldadı.
Uğultusuyla birlikte vuran poyraz, sokak lambasının altındaki yaprakları alıp gökyüzüne savurdu. Işığa muhtaç olduğunu haykıran son güz yaprağı tutundu kaldırım taşlarına. Ve gökyüzü acımadı insanlara, siyaha boyanmış kaldırımları beyazla sarmaya yemin eden kar taneleri düşürdü.
Benzersiz bir kar tanesi buz gibi teniyle güz yaprağını yaktı.
Yaralı ruhlarınızın iyileşmesi dileğiyle:)
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ZİFİRE BULANAN YANSIMA
Teen FictionBu satırlar; ölü çocukluğunu uyandırmaya çalışanlara, savaşmadan ölemem diyenlere, ruhunu kaybedenlere, artık ölümünde çözüm olmadığını düşünenlere, kendi iç savaşında bile kendine sığınanlara...
