รักสุดร้ายของนายหน้าหวาน

บทที่2 เหตุเกิดที่โรงแรม

บทที่2 เหตุเกิดที่โรงแรม
-ณ.โรงแรม5ดาวแห่งหนึ่ง-
ในที่สุดก็ถึงซะทีโรงแรม5ดาวอะไรนั้นไม่รุ้จะพักที่นี้ทำไมแพงก็แพงแต่เอ้ะทำไมดูคนเยอะจังน่ะ
ใครเป็นอะไรรึป่าว
"เบสเกิดอะไรขึ้นทำไมคนเยอะจัง"มินถามอย่างสงสัย
"ฉันไปกับเธอน่ะ จะรุ้ได้ไงเล่า"
"เธอนี่เคยรุ้อะไรบ้างไหม้เนี่ย"มินโวยใส่ฉันที่ไม่รุ้เรื่องอะไรเลยฉันผิดตรงไหนที่ไม่รุ้อ่า
"หรือว่าจะมีคนตายที่นี้ล่ะ"ฉันออกความคิดเห็น
"แกจะบ้าหรอโรงแรมหรูแบบนี้จะใช่ได้ไงล่ะแถมพวกคนทั้งหลายก็ดูเหมือนจะดีใจสะอีกแต่ดีใจเรื่องอะไรก็ไม่รุ้"มินพูดตามที่เห็น
"พวกเขานั้งยิ้มกันด้วยฉันว่าคงเป็นคนบ้าล่ะมั้งดูผุ้หยิงคนนั้นสิยิ้มจนปากจะฉีกถึงรูหูอยู่แล้ว"ฉันพูดแบบที่คิดแต่ทำให้มินหัวเราะขึ้นมาเชยเลยว่ะมันตลกตรงไหนเนี่ยก็ฉันคิดแบบนี่นี้ เชอะ!!!
"55555+"มินหัวเราะแบบไม่เกรงใจฉันเลยยัยเพื่อนบ้าเอ้ย
"เฮ้ย!!!!"อยู่ๆฝูงชนพวกที่นั่งอยู่จูๆก็ลุกขึ้ววิ่งมาทางฉันกับมิน
"อ้ายยยยย~"เสียงมินร้องออกมาเมื่อฝูงชนพวกนั้นวิ่งผ่านเธอแต่ฉันเข้าไปบังตัวมินที่กำลังจะโดนวิ่งผ่านแต่คนเยอะขนาดนี้ไม่รุ้ใครเป็นใคร
"โอ้ยยยย~"ฉันร้องออกมาเมื่อเมื่อมีผู้หญิ่งคนหนึ่งวิ่งมาชนฉันเต็มๆแถมตัวยัยนี่ยังอ้วนอีกต่างหากชนมาได้
"เบสเป็นอะไรไม"มินที่ยืนหลบยุข้างหลังฉันถามขึ้นเมื่อเห็นฉันล้มไปกองยุกะพื้น
"ถามได้ก็เจ็บน่ะสิขาฉันจะหักรึป่าวก็ไม่รุ้"ฉันบ่นให้มินที่ถามไม่คิดแล้วมินก็พยุงฉันมันตัวสูงก็จริงก็จริงแต่ร่างกายมันไม่ค่อยแข็งแรงยังมีหน้ามาพยุงฉันอีก
"โอ้ย~ยัยบ้าฉันเจ็บน่ะเฟ้ย!!!"ฉันร้องออกมาด้วยความเจ็บอีกครั้งเมื่อยัยมินที่พยุงฉันขึ้นแต่มันกลับล้มซะเองเลยทำให้ฉันล้มกับมันอย่างแรงบ้าชิพยัยนี้
"เดี่ยวฉันไปหาคนมาช่วยน่ะรอแป้บหนึ่งน่ะเดี่ยวฉันมา"มินพูด
"แล้วมำไมไม่โทรให้ลูกน้องพ่อแกมาช่วยล่ะ"ฉันออกความคิดบ้าง
"จะบ้าหรอฉันเกรงใจพี่เค้าไม่เอาหรอก"โถถถแม่คนดี
"ช่วยเป็นคนดีให้ถูกเวลาหน่อยได้ไหม้คูณเพื่อน"ฉันพูดประชดมิน
"งั้นแกรอฉันแป้บน่ะเดี่ยวหาคนมาช่วย"พอพูดจบมินก็เดินออกไป
"น้องครับช่วยหลบทางหน่อยได้ไหม้ครับ"เสียงทุ้มขอผู้ชายร่างใหญ่ดังขึ้นทำให้ฉันคาดว่าเขาคงคือบอดี้การ์ล่ะมั้งเพราะเขาแต่งชุดสีดำมีสายอะไรก็ไม่รุ้ที่หูด้ยแต่ฉันเคยเห็นการแต่งตัวแบบนี้แล้วเป็นบอดี้การ์ในละคร
"พี่ค่ะไม่เห็นหรอค่ะว่าหนูทำอ่ะไรอยู่"ฉันพูดกวนทีนแบบหน้าตาเชยแก้การเสียหน้าไปก่อนแล้วคิดหรอว่าเราอยากขวางทางเชอะ!!!
"แล้วน้องนั่งทำอะไรล่ะครับ"พี่บอดี้การ์ยังคงใจเย็นถามแบบงงๆ
"เอ้า!!พี่มีตาป่ะ ก็นั่งเล่นน่ะดิ"ฉันยังคงพูดกวนพี่เค้า(ทุกคนคงกำลังคิดว่าไปนั่งทำห่าอะไรหน้าประตู)แต่ช่วยไม่ได้นี่ก็ฉันไม่อยากขอความช่วยเหลือจากคนไม่รุ้จักนี้นาแถมแฟนคลับพวกนั้นก็ทำให้ฉันเป็นแบบนี้เอง
"ครับพี่รุ้ว่าน้องกำลังนั่งเล่นแต่พี่กำลังทำงานกันอยู่ช่วยหลบได้ไหม"พี่เขาเริ่มโมโหแล้วสิ ทำไงดีๆๆ>
ถ่วงเวลาก่อนแล้วกัน
"แล้วแต่พี่สิไปทางอื่นก็ได้นิค่ะ"ฉันพูดกวนอีกครั้งแต่คราวนี้มีมาเพิ่มอีก1คนเดียวก็จะตายแล้วน่าทำไมไอ่มินมันหายหัวไปไหนว่ะเนี่ยเอาไงดีลุกก็ลุกไม่ได้ ตายๆๆๆๆๆ

"ว่าไง "เสียงพี่บอดี้การ์อีกคน
"เนี่ยพี่น้องเขาบอกว่านั่งเล่นอยู่"
พี่บอดดี้การ์อีกคนอธิบายให้คนมาใหม่ฟัง
"น้องครับถ้าจะนั่งเล่นกะเชิญที่อื่นน่ะครับ"พี่การ์อีกคนมาใหม่พูด
"อ้าว~พี่แค่นี้ไร่เลยหนอคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน. ถึงหนูจะเป็นเด็ก ม.ปลายหนูก็มีสิทธิ์ส่วนบุคลน่ะพี่~~"ฉันพยายามเปลี่ยนเรื่อง
"เกิดอ่ะไรขึ้นครับ"ยังจะมาอีกหรอ~แต่คนนี้ท่าจะไม่ใช่การ์แห่ะแต่เป็นนักร้องด้วยเขาคนนั้นคือสมาชิกวงgot7 bambamซึ่งเป็นคนไทยและฉันก็ไม่ชอบหน้าเขาด้วยเหมือนตุ๊ดเลย(หลบตีนแป๊บ~555+)