Where we end

~Chapter 2~

27 december 2020

5 dagen geleden hoorde ik mijn ouders praten over vluchten maar we zijn nog steeds niet gevlucht. De dag verloopt gewoon heel normaal totdat ik mijn vader een tas zie pakken met geld, dekens, en een telefoon. 'Baba wat doe je?' Vraag ik. 'Selin! Ehh ik maak een tas klaar!' 'Waarvoor?' 'Selin dat zijn grote mensen dingen.' Uhg ik haat het als hij dat zegt! Op sommige momenten denkt hij echt dat ik nog 5 ben ofzo. 'Baba ik ben 17!' 'SELIN OPHOUDEN.' Zo die zag ik niet aankomen...

Het is avond en we zijn nog steeds niet weg. Ik weet niet zo goed wat ik moet doen. Burak komt mijn kamer binnen en op een of andere manier voelen wij elkaar altijd heel goed aan. 'Abla Selin wat is er?' Vraagt hij. Ik vertel het hele verhaal en het is even stil. 'Gaan wij dan wel mee?' Vraagt hij dan. 'Ik hoop het. En kan nene wel mee?' Na even gepraat te hebben besluiten we om te gaan slapen. Niet dat dat echt lukt omdat ik alleen maar kan denken aan de woorden van mijn ouders. Ik kijk op de klok, kwart over 12. Op dat moment komt mijn moeder mijn kamer binnen. 'Selin pak een paar belangrijke spullen we gaan.' 'Wat? Waarheen? Waarom?' Nee toch. We gaan toch niet weg. Ik wil niet weg! 'Selin bebegim geen vragen nu kom mee.' Oké wat moet ik meenemen? Niet teveel spullen natuurlijk. Geld natuurlijk. Warme kleding. Een deken? Ja natuurlijk! O nee ik kan mijn knuffel toch niet achterlaten. Oké zij moet mee.

Ik loop mijn kamer uit met tranen in mijn ogen. Het is donker buiten omdat het al laat is. Het is ook niet al te warm aangezien het gewoon winter is. Ozan en ahmet slapen nog dus papa tilt ze op. 'Anne waar gaan we heen?' 'Sssttt Selin.' Sust papa mij. Okee? Dus ik mag niks zeggen en niet weten waar we heen gaan? Okee logisch. We lopen met ze alle naar de auto van mijn oom. 'Salam aleykum broer.' Zegt mijn vader. 'Salam amca Yasin.' Zeg ik. We stappen in zijn auto en rijden weg. Nog steeds heb ik geen idee waar we heen gaan. Na ongeveer 30 minuten gereden te hebben zijn we in een soort bos. 'Anne waar zijn we?' Vraag ik. 'We zijn bij de grens van Griekenland bebegim.' O nee dus we gaan echt de grens over? De reis gaat dus nu echt beginnen...

Amca= oom
AAAAAHHH DEEL 2 ALWEER. In dit verhaal is het onrustig in Turkije dus vandaar dat ze vluchten. En sorry dat het zo lang duurde voordat er een nieuw deel kwam ik heb t best druk met school en ik moet verhuizen enzo maar ik schrijf wanneer ik kan!
Xx casadelbankzitters