Bugün yeni bir hayata basladım. Yeni okul , yeni insanlar , yeni ortam , yeni hir hayat. Sanki hersey değisecekmis gibi ama iste ben yine umutsuzum. Neysem.
Sınıfıma geldim. Cok değişik insanlar var bakalım kaynasabilecekmiyim. Normalde soğuk bir insan değilim ama kaynaşabilecekmiyim bilmiyorum. Öğretmen geldi. Üniversitenin ilk günündeyim aşırı heyecanlıyım tabi. Üniversitenin cok değişik bi ortamı varmış bunu yeni anlıyorum. Simdi birazdan yurda gidiceğiz ve yeni kisilerle tanısacağım bakalım nası olacak.
Simdi odaya gidiyoruz merak ediyorum oda arkadaslarımı. Ve geldim. 3 kisi kalcakmısız odada kızlarla tanıstım adları Ada ve Melismiş.
"Merhaba kızlar !"
Ada : Merhaba
Melis : Selammm :)
Me : Anlasılan aynı odada kalıcagız :)
Ada : Evet anlasacagımızdan eminim.
Melis ve ben aynı anda "aynen" cevabını verdik. Sonra herkes dolablarına esyalarını düzenlemeye baslamıstı. O an telefonum calmıstı. Annem arıyordu. Açtım. Ağlıyordu ben direk telasa kapıldım tabiki kirayı gec verdiği icin evden cıkarıcaklarmıs 2 hafta icinde ev bulması gerekiyorlarmıs. Al bide burdan yak.. Sürekli düşünmekten beynim uyuşmuş durumda. Artık dayanamıyorum. Odaya girdiğimde betim benzim atmıştı tabi ben yine farketmemistim. Melis ve Ada yüzüme şaşkın şaşkın bakarak "iyimisin?" diye sordular. Tabi ben klasik cevabımı verdim. "Iyiyim." Ama iyi değildim. Çaresizdim ne yapcağımı bilmiyorum. Ilk defa yaşamıyorum bu çaresizliği. Çaresiz olmayı sevmiyorum. Çaresiz insanlar her zaman güçsüz oluyorlar ben güçsüz değilim. Simdi toparlanmalıyım. Ve küçük bir tebessüm oluştu yüzümde istemsiz ve boynu kırık küçük bir tebessüm.
Gece olmuştu. Ben yine kulaklığımı takıp hayallere dalıp uykuya dalmışım..
