Kanatsız Melek (Gerçek Ailem)

⚫ Bölüm -5- ⚫

medyada bugünkü kıyafeti var Büşranın

_________________________________

B: ölüm dövüşüne ne dersin William
Biliyorsun ki burası benim kafesim buranın tek sahibi benim ama buranın sahibi olduğunu iddia ediyorsan en azından beni yenmelisin

Onunla dalga geçtiğimi sanarak kahkaha atmaya başladı

W: hahaha senin gibi küçük bir kadın bana meydan mı okuyor senin yenmem bir dakikanı bile almaz ölüm dövüşünden mi bahsediyorsun bir de elimde kalmak istiyorsun sanırım ama dediğim gibi elimde kalmanın farklı yolları da var bebeğim
B: ah erkekler ah siz erkekler her zaman birazcık fazlalığınız var diye üstünlüğü kendinizde sanan ama yalnızca akılsız olduğunu uzuvlaruyla  saklamaya çalışan bir avuç faresiniz ölüm dövüşünün ne olduğunu biliyorum tatlım buranın kurallarını ben koydum hatırlatırım ama tabii sen ben buranın kurallarını koyarken Allah bilir nerede kimin emirleri altında neler yapıyordun orayı bilemem hadi bırak konuşmayı da karar ver ölüm dövüşüne var mısın yok musun ha ben ölümden korkuyorum diyorsan kafes dövüşüne de gidebiliriz

Sözlerim ağır geldi sinirlendi o kadar belliydi ki karşımdakinin her zaman zayıf noktalarını bulur ona göre hareket ederim onun da zayıf noktası o büyük egosu onu yerle bir ettiğim an zaten kendiliğinden vazgeçecektir ama haddini bildirmek istiyorum ölüm dövüşü aslında kafesin kapanması ile kitlenmesi ile olur ve bir taraf kendinden geçmediği sürece kilit açılmaz bakalım William ne kadar dayanacak

Dayak yiyerek dayak atmayı öğrenen çok insan yoktur ben o insanlardan biriydim babamdan yediğim dayaklar bana sokakta sokaktan yediğim dayaklar hayatta kalmama sebep olmuştu daha sonra bu işlere başlayacağım zaman da eski bir özel harekatçıdan almıştım eğitimimi hayatta kalmak için zor ve çetin bir yoldu benim yolum korumak zorunda olduğum insanlar ve korumak istediğim insanlar için çabalamak zorundaydım.

Dövüş başladı önce onu sinirlendirmek için bir kaç basit hareket yaptım onu aşağılamak için tüm erkekler aynı benim için yürüyen ego erkeklik gururu denen şeye inanmasamda bunu kullanmayı onları küçümsemeye bayılıyorum.
O atak yaparken ben onu yorma peşindeyim. İlk on dakika böyle geçti o bana saldırdı ben onu püskürttüm o bana saldırdı ben onu atlattım daha sonra yavaş yavaş yorulduğunu anladım ve savunmaya geçtim. Maç sırasında konuşmak yasaktı bu kuralı kendim koydum çünkü insanların birbirlerine laf atmalarından hoşlanmıyorum. Ataklarını basit bir şekilde püskürtmem onu deli ediyor ve bu bana eğlenceli geliyordu. Yanlış hesaplamadıysam aradan geçen 20 dakika sonunda yoruldu ve hareketleri yavaşladı bu sefer ben atağa geçtim tekme yumruk aparkatlarla saldırıyordum savunması zayıf ve yorgun olduğu için düşmesi kolay oldu o kadar çok ses geliyordu ki kafesin etrafından yerdeki William'ın inkeyişlerini duyamıyordum "vur, öldür, kadın erkeği yenemez kalk, s**tir, or**pu," gibi bir çok ses yerde yatan adama baktım onu öldürmek benim için kolaydı ama bunu herkesin gözünün önünde yapmalıyım buranın kime ait olduğunu kimse unutmamalı. Yerde yatan adamın boğazına ayağımla bir tekme attım ve kırılmasını sağladım orada öldü