Sickening Blue

Κεφάλαιο 13

Η Liv ανάρρωνε στο κρεβάτι της κλινικής και ο Seth δεν είχε απαντήσεις για το τι μπορεί να συνέβαινε. Ο Drew δεν είχε να δηλώσει κάτι παράξενο στις αναφορές του. Εξάλλου ήταν πολύ νωρίς. Ο Seth έδωσε έναν καφέ στον Drew που μόλις είχε πλησιάσει.

Drew - Καλά είναι;
Seth - Καλύτερα.
Drew - Περαστικά...
Seth - Drew!
Drew - Έλα.
Seth - Αν ξέρεις κάτι... Μην τους καλύπτεις. Αν γίνεται κάτι θα ήθελα να το ξέρω.
Drew - Λίγες μέρες είμαι μόνο εδώ... Δεν ξέρω τίποτα. Απλά επιβλέπω και δεν έχει πέσει κάτι στην αντίληψη μου. Ο πρώτος θα είσαι που θα τα μάθει αν γίνεται κάτι.
Seth - Καλώς ρε συ... Ο λόγος σου μου αρκεί.

Ο Drew κάθισε δίπλα στο Seth που ήταν καταβεβλημένος. Η Rosa πέρασε και τους χαιρέτησε. Ήταν η μεγαλύτερη σε ηλικία τρόφιμος. Είχε και έναν γιο στα 16 περίπου, τον Juan, ο οποίος αντέδρασε πολύ παρορμητικά όταν είδε πόσο άρρωστη φαινόταν. Τα μάτια της ήταν κόκκινα. Το δέρμα της είχε χάσει το σχεδόν το χρώμα του. Οι ρυτίδες στο πρόσωπο της είχαν βαθύνει. Τα πόδια της πλέον την πήγαιναν πιο αργά. Δεν ξεπέρασε ποτέ το γεγονός ότι ο αδερφός του άντρα της σκότωσε τον μικρό της γιο. Κατά λάθος σε ένα τροχαίο όμως εκείνος έζησε ενώ ο γιος της όχι... Και αυτό πάντα την έτρωγε μέσα της. Ο Dave την πλησίασε και της είπε ότι ήταν ώρα για τη συνεδρία της. Εκείνη ήταν πολύ κουρασμένη για να πει ότι δεν ήθελε να πάει. Για αυτό απλά ακολούθησε. Κατέβηκαν στο υπόγειο σε ένα μικρό σκοτεινό δωμάτιο όπως τις περισσότερες φορές. Πολλές ασθενείς πήγαιναν εκεί γιατί φώναζαν από τα νεύρα ή τις αναμνήσεις και δεν έπρεπε να τρομάξουν και της υπόλοιπες κοπέλες. Αυτό θα δημιουργούσε πανικό και σύγχυση. Κάθισε σε μία καρέκλα. "Καλησπέρα Rosa! Είσαι καλά" είπε ο Stephen. " Καλά είμαι γιατρέ... Όμως έχω βαρεθεί αυτές τις συνεδρίες. Απλά καταλήγω να τα θυμάμαι και να κλαίω" απάντησε. " Όμως πρέπει να είσαι σε θέση να μεγαλώσεις τον Juan και τώρα δεν είσαι. Ξέρω ότι θέλεις να τον βλέπεις πιο συχνά." της είπε ο Stephen και άνοιξε τον προτζεκτορα μπροστά της με μια συγκεκριμένη εικόνα.

Stephen - Τι βλέπεις εδώ;
Rosa - Το αμάξι του κουνιάδου μου μετά το τροχαίο.
Stephen - Πολύ καλά. Τώρα;
Rosa - Τους διασώστες που πάνε να απεγκλωβίσουν το παιδί μου και αυτόν.
Stephen - Συγχαρητήρια. Τα πας εξαιρετικά. Θέλεις λίγο χυμό;
Rosa - Κάνουμε διάλειμμα;
Stephen - Ναι και δεν θα σε κρατήσω πολύ σήμερα.
Rosa - Ευχαριστώ πολύ γιατί δεν έχω και πολύ όρεξη...
Stephen - Το ξέρω φαίνεται.

Η Rosa ήπιε λαίμαργα το χυμό της και σκούπισε τα χείλη της με τα δάχτυλα της.
Οι εικόνες στον προτζεκτορα άλλαζαν όλο και πιο γρήγορα. Γίνονταν όλο και πιο βίαιες. Το πως βρέθηκαν τα σώματα από το τροχαίο του κουνιάδου της, εικόνες από την ιατροδικαστική εξέταση. Εικόνες που θα έκαναν τον οποιονδήποτε άνθρωπο να ανατριχιάσει. Η Rosa ένιωθε ανήμπορη να μιλήσει οπότε απλά έκλεισε τα μάτια της και ξεκίνησε να κλαίει. Ο Dave έβαλε ένα μηχανισμό στην μύτη της Rosa. Εκείνη φώναξε αλλά η μυρωδιά που ερχόταν απευθείας στα ρουθούνια της ήταν πιο δυνατή από εκείνη. Οι εικόνες συνέχιζαν να αλλάζουν γρήγορα. Εικόνες από το τροχαίο, εικόνες από λευκά τριαντάφυλλα, εικόνες από φώς. Η Rosa λιποθύμησε. Ο Dave τοποθέτησε έναν άλλον μηχανισμό με καλώδια στο κεφάλι της Rosa και κοιτούσαν με τον Stephen το εγκεφαλογράφημα της Rosa. Ο Dave κρατούσε σημειώσεις.