Ölümcül

Erkek Kardeş

Oda için teşekkür etti ve uzaklaştı . Arkasından bakmayacaktım. Kendi kendime umut vermeyecektim.
Bir kaç dakika daha bekledikten sonra annem ve babam yanımda belirdi. Kayıt işlemleri tamamdı . Artık geri dönüş yoktu . Son zamanlarımı iyi geçirebileceğim bir arkadaşım yoktu. Çünkü kanser olduğun zaman diğer insanlardan farklı olursun. Onların yapabildiği bir çok şeyi yapamazsın patates kızartması yiyememek gibi .. Annem hafif bir şekilde omzuma dokundu ve kendime geldim. Odama yerleşme zamanı gelmişti. Biraz yürüdükten sonra beyaz ağırlıklı uzun bir koridorun başında durduk . İçeriye doğru ilerlemek istemiyordum. Yine iç sesim harekete geçti ''İlerle , İlerle , İlerle''
Uzun koridorda yürümeye başladık . Her şey bir şaka gibi geliyordu . Öleceğini bilmek çok garip bir histi. Acı hissetmiyorsun korkmuyorsun ama içinde bir yerlerde bir burukluk var . Odanın kapısının önünde durduk .
''217''
Odanın kapısını annem açtı . Cesaret edemiyordum bakmaya . Gözlerim kapalı bir şekilde annemden destek alarak ilk adımımı attım. Gözlerimi açtığımda içeride bir yatak , kırmızı bir koltuk ve kıyafetlerimin içine yeteceği kadar normal boyutta bir dolap vardı. Annemin elini bıraktım . Bir kaç adım daha ilerledikten sonra kapıda duran aileme döndüm ve sesli bir şekilde kahkaha attım . Bana şaşkın bir gözle bakıyorlardı . Kahkaham devam ederken '' Demek son zamanlarımı burada geçireceğim , Bir yatak ve koltuktan oluşan küçük bir odada hiç birşeysiz , sevgisiz , arkadaşsız , sadece yalnız'' bunları söylerken kahkaha atmaya devam ediyordum . Artık gücüm kalmamıştı . Göründüğüm gibi güçlü değildim. Olduğum yerde dizlerimin üzerine yığıldım. Az önce attığım sesli kahkahalar birden durmak bilmeyen göz yaşlarına dönüşmüştü. Annem hızlı bir şekilde yanıma geldi , elimden tutmak istedi . İzin vermedim . Sadece ağlamak istiyordum. Kendim ağlamak istiyordum. Kimseden yardım almadan kendi kendime ağlamak istiyordum. Ama bu halim onları ürkütüyordu. Ben bu haldeyken babam hemşireyi çoktan çağırmıştı . Hemşire bana doğru yaklaşırken gözlerinin içine baktım ve '' benden uzak dur . artık kimseden yardım almak istemiyorum sadece kendi imkanlarımla ağlamak istiyorum . Çok fazla '' Resmen olduğum yerde isyan ediyordum . Çığlık atıyordum , ağlıyordum , ellerimi zemine vuruyordum ama kurtuluş yoktu . Ben kanser hastası olmaya mahkümdum . Ben bu denli çığlık atıp ağlarken odanın açık olan kapısından içeriye küçük bir erkek çocuğunun girdiğini gördüm. Yüzünde endişhe vardı . Sanırım benden korkmuştu.Yaklaşık bir kaç dakika çocukla bakıştıktan sonra çocuğun üzerinde ameliyat önlüğü vardı . O kadar masum görünüyordu ki .. Bakışmayı kesip yanımda duran şifonyerden destek alıp yavaş bir şekilde ayağa kalktım. Çocuk hala bana bakıyordu yanıma yaklaştı eşofmanımdan çekiştirdi sanırım ona dpğru eğilmemi istiyordu . Çocuğun önünde eğildim . Gözlerinin içine baktım . '' Lütfen beni kurtar, Sana yalvarırım beni kurtar'' Hiç bişe anlamıyordum . O'nu neyden kurtaracaktım ? O sırada koridorda ''berk'' diye bir erkek sesi yankılanıyordu . Sanırım karşımda ki berkti . Aradan on saniye geçmeden sesin sahibi kapıda belirdi. Bekleme salonunda gördüğüm çocuktu bu . Bize doğru bakıyordu . Neden buradaydı? . Önümde ki küçük çocuk O'na doğru döndü ve '' Abi '' dedi sevinçli bir sesle . Az önce ağlayan küçük çocuğa ne olmuştu . Birden sevinçle Abisine sarıldı . Ben de olduğum yerden ayağa kalktım. '' Bunlar yaşandığı için üzgünüm . Sadece biraz fazla korkuyor'' dedi . '' Fazla mı ? Onkoloji bölümünde ameliyat önlüğüyle en fazla beş yaşında olan bir çocuk fazla mı korkuyor .'' başımı olumsuz anlamda salladım. Hala gözyaşlarım süzülüyordu yanaklarımdan . Oda bir an sessizliğe bürünmüştü . Sessizliği bozan kapıdan içeriye giren başka bir kadın olmuştu.

Medya : Gözde - 50 okunmadan sonra yeni bölüm atacağım :*