«ΘΕΣ ΝΑ ΠΙΕΙΣ ΚΑΤΙ;»φώναξε ο Λι απ' την κουζίνα με το που έκλεισε την εξώπορτα. «Όχι, ευχαριστώ», του απάντησα. «Ανεβαίνω στο δωμάτιο σου».
«Καλά ».
Πότε δε θα ξεχάσω πόσο απίστευτα μεγάλο ήταν το σπίτι του Λίγο Φλιν. Στην ουσία δεν το έλεγες σπίτι αλλά έπαυλη.Στο ισόγειο δέσποζε ένα χομ σίνεμαμε μια πενηντάρα τηλεόραση, για να μην πούμε για το τραπέζι του μπιλιάρδου και τη θερμαινόμενη πισίνα στον κήπο.
Παρόλο που το είχα σαν δεύτερο σπίτι μου, πραγματικά άνετα ένιωθα μόνο στην κρεβατοκάμαρα του Λι.
Μπαίνοντας στο δωμάτιο, είδα φως να ξεχύνεται από την ανοιχτή μπαλκονόπορτα που οδηγούσε σε ένα μικρό μπαλκόνι. Οι τοίχοι ήταν γεμάτοι αφίσες συγκροτημάτων, σε μια γωνία δίπλα σε μια κιθάρα ήταν στημένα τα τύμπανα του, ενώ ένας υπολογιστής Apple στεκόταν περήφανα πάνω σε ένα γραφειάκι από μαόνι, ασορτί με τα υπόλοιπα έπιπλα μες στο υπνοδωμάτιο.
Όμως, ακριβώς όπως σε κάθε δωμάτιο δεκαεξάχρονου, το πάτωμα ήταν καλυμμένο από πεταμένα μπλουζάκια, εσώρουχα και βρόμικες κάλτσες. Δίπλα στο λάπτοπ αργοσάπιζε ένα μισοφαγωμένο σάντουιτς και σχεδόν κάθε επίπεδη επιφάνεια ήταν κατειλημμένη από άδεια κουτάκια αναψυκτικών.
Πήδηξα με φόρα πάνω στο κρεβάτι του Λι. Μου άρεσε πολύ έτσι όπως αναπηδούσε.
Ήμασταν κολλητοί από τότε που γεννηθήκαμε. Οι μητέρες μας γνωρίζοννταν από το κολέγιο και το σπίτι μου ήταν 10 λεπτά με τα πόδια από το δικό του.
Ο Λι και εγώ είχαμε μεγαλώσει μαζί. Θα μπορούσαμε να είμαστε δίδυμοι. Όσο περίεργο κι αν ακούγεται, είχαμε γεννηθεί την ίδια μέρα.
Ήταν ο καλύτερος μου φίλος. Πάντα ήταν και πάντα θα είναι. Ακόμη κι αν μερικές φορές μου σπάει τα νεύρα.
Ο Λι μπήκε στο δωμάτιο με δύο ανοιχτά μπουκαλάκια πορτοκαλάδα, γνωρίζοντας, πως αν δεν μου έφερνε, στο τέλος θα έπινα το δικό του.
« Πρέπει να αποφασίσουμε τι θα κάνουμε με το πανηγύρι»,είπα.
«Το ξέρω»,αναστέναξε εκεινος κι ανακάτεψε τα μαλλιά του ξύνοντας το φακιδιάρικο πρόσωπο του. «γιατί να μην κάνουμε πολύ απλά αυτό με τις καρύδες; Ξέρεις, αυτό που πέρας μπάλες προσπαθώντας να ρίξεις καρύδες;»
Κούνησα το κεφάλι έκπληκτη.«Αυτό ακριβώς σκεφτόμουν και εγώ... »
«Έλα! »
Του έσκασα ένα ειρωνικό χαμόγελο. «Δε γίνεται όμως είναι ήδη πιασμένο».«Και γιατί έπρεπε ντε και καλά να στήσουμε το δικό μας κιόσκι; Δεν μπορούμε απλά να διοργανώσουμε την εκδήλωση και να βάλουμε τους υπόλοιπους να σκεφτούν από ένα κιόσκι; »
