Yeni Bir Hayat

Seni Yanımda İstiyorum...

Arkadaşlar ilk hikayem. Giriş kısmı olduğu için kısa oldu. Umarım beğenirsiniz. öpüyorum :)

Odama sızan ışıkla gözlerimi açmam bir oldu. Bütün gece uyuyamamış yine ağlamıştım. Böyle bir olayın başıma geleceğini hiç düşünmemiştim. Kendimi çok ama çok yalnız hissediyordum. Hala yataktan kalkmamıştım. Kafamı sağa çevirdiğimde emir'in derin bir uykuda olduğunu gördüm. Emir'e bakmaya devam ettim, o olmasaydı ne yapacaktım? Bir türlü ağlayamıyordum. Ne yani artık benim babam yok mu? O zaman güvendiğim kimsede yoktu. Ne yapacaktım ben? Artık beni koruyan, kollayan kimse olmayacakmıydı. Peki ne yapacaktık? Annem ve ben hayatımıza nasıl devam edecektik? Babam fabrikada çalışırken ölmüştü ve babamın hatası olduğunu söylediler. Babam ölmüştü ve ben 1 haftadır hiçbir şey yapmıyordum. Arkadaşlarım ziyaretime geliyorlardı ama onlarla görüşmek dahi istemiyordum. Sanki onlarla konuşsam babamı unutacakmışım gibi geliyordu. Beni gülümsetebilen sadece emir vardı ve tabiki annem. O mutlu olsun diye gülümsüyordum. Annem hep yanımdaydı peki ya emir hep yanımda olacakmıydı? Onunda okulu vardı, dönmesi gerekiyordu. O gidince ne olacaktı? Bu düşünceleri aklımdan silmeye çalışarak yataktan yavaşça kalktım. Saat 5'e geliyordu. Kendimi hemen banyoya attım. Kıyafetlerimi çıkarıp suyun altına girdim. Soguk su birazda olsa düşüncelerimi uzaklaştırıyordu. Banyodaki işim bitince havlumu aldım ve odama kıyafetlerimi almak için çıktım. Emir'e baktığımda hala uyuyordu. İç çamaşırlarımı giyindikten sonra havluyu yavaşça indirdim. Altıma siyah pantolonumu giyindim. Tam tişortu kafamdan geçirecektim ki öksürük sesi duydum. Hemen telaşla arkama döndüğümde emir'in uyandığını ve sırıttığını gördüm. Çok panik olmuştum. Bir taraftanda kızarıyordum. Hemen tişortumu üzerime tuttum. Emir bana baktı ve gülümseyerek odadan çıktı. Şimdi onun yüzüne nasıl bakacaktım? Tamam beraber uyuyorduk birkaç gündür ama o benim hiç olmayan abim gibiydi. Hemen tişortu üzerime geçirdim. Aşağıya indiğimde annem kahvaltı hazırlıyordu. Annemi görünce gülümseme gereği hissettim. Annemde beni görünce gülümsedi. Hemen yanına gittim, yanağından öptüm.

- Günaydın annecim

Annemde beni öperek ''günaydın kuzum'' dedi. Emir öksürerek

-Bizi öpen kimse yok, erkek olmak çok zor

Dediginde dayanamayıp hemen yanına gittim , sarıldım ve yanağına öpücük kondurdum. Elim saçlarına doğru yol alırken beni yakaladı ve gıdıklamaya başladı. 17 yaşında olsamda hala gıdıklanıyordum. Gıdıklaması bittiğinde hep beraber kahvaltıya oturduk.

-Defne kızım ben çok düşündüm ve bir karar verdim.

Annemin bu sözlerinden korkuyordum. Evlenmeyi düşünmezdi degil mi ? Yok canım annem babamı çok severdi, saçmalama ilke saçmalama. Merakla anneme baklama devam ettim.

-Bir süre emirlerle beraber oturacağız. Sen gideceksin ben daha sonra geleceğim. Enişten seni emir'in okuluna kaydettirmek istiyor ama istemezsen başka okula kaydettirebiliriz.

Annem benim ne tepki vereceğime bakıyordu. Ben oraya taşınmak istemiyordum ki burada bir hayatım vardı, arkadaşlarım, dostlarım vardı ama emirdende ayrılmak istemiyordum. En azından emirden ayrılmak zorunda kalmayacaktım. Emir'e baktığımda emir gülümsedi ve kafasını onaylar biçimde salladı. Bende anneme döndüm ve kafa salladım. Annem memnun olmuşçasına gülümsedi.

-Peki ne zaman taşınacağız ayrıca sen neden hemen gelmiyorsun?

A- Yarın sen gideceksin benim burda halletmem gereken işler var.

-Hemen neden gitmek zorundayım daha fazla arkadaşlarımla zaman geçirmek istiyorum.

A- Kızım emir bizim yüzümüzden okulundan oluyor. Teyzen ve eniştenle konuştum. Onlara bu fikri emir vermiş.

Emir'e baktım açıklama yapmasını bekliyordum. Benim gibi sorunları olan bir insanla neden uğraşmak istiyordu ki? Ama emir'in söylediği söz etkisi altına almıştı:

-seni yanımda istiyorum.