KARANLIK YANSIMA

UMUDUM BENİM UMUT IŞIĞIM

Yerde kaç saat ağladım bilmiyorum dünyam durmuş gibiydi. Herkese ışık olan güneş bana sönüktü  vücudum o gecedeki gibiydi ağrıyordu ,üşüyordu , titriyordu insanlar akıp gidiyordu hepsi o gecedeki gibi kördü hayır kör değilerdi kör olmak istiyorlardı, sağır olmak istiyorlardı çok sinirlendim öfkem bir yanardağ gibi içimde patlıyordu ama ben o kadar bitkin o kadar bitik bir haldeydim ki orada o sokakta ölmek istiyordum

" anne " sesini duyuyor gibiydim ne kadar da güzeldi sesi " anne pazar " kulama dolan sesler artıkça gözlerimi fal taşı gibi açtım karşımdaydı gülüyordu ve iyiydi sevinçle yatım yerden kalkıp koşarak ona sarıldım saçlarından öptüm , yanaklarından öptüm,  gözlerinden öptüm iyiydi buradaydı. " buradasın " dedim gözlerinin içine bakarak o mas mavi gözleri o kadar güzeldiki o kadar umut doluydu ki " anne "  güldüm bu sözünü dahi çok özlemiştim " sana öyle demek istemedim sen benim her şeyimsin umudumsun umut ışığımsın "  kafamda sanki ampul yanmıştı.  Ona sarılmayı bırakıp omuzlarından tutum " ışık ?"

Güldüm evet ismi bu ola bilirdi o benim yoluma ışık tutmuştu yaşama umudum yaşam ışığım olmuştu " senin adın ışık " kız gülerek " ışık " dedi. " evet ışık sen ışıksın "  ışık gülerek ellerini çırptı " ışık ışık" diyerek zıpladı.  Onun da elinden tutarak yolara tekrar düştük o yanımda olduktan sonra her şey hal olurdu

" bak ışık orası gördün mü? "  ellerimle kemalin dükkanını gösterdim " oraya git anne veya pazar diyerek onu oyala ben de ekmeyi alayım anlaştık mı?"  Işık gülümseyip oraya doğru yürüdü önce kemalin yanına giti kemal koca göbeğini kaşıyarak etrafı izliyordu ışık onun yanına gelince gülümseyip onunla konuşmaya çalıştı. Ben de fırsat bu fırsat diyerek ekmek olan alana gidecektim ki ışık " anne anne "  diyerek bana el saladı. Elimi alnıma vurdum ışıkta beni taklit ederek alnına vurdu kemal gülerek ışığın elini tutarak yanıma gelip   " ışık bana hırsızlık yapacağını anlatı hırsız kız "  şok içinde ışığa baktım ışık da " oyalamak ekmek almak ışık oyala ışık oyala " diyerek yerinde zıplayarak el çırptı.  " ışık inanmıyorum sana beni ispiyonladın mı sen ? " bu kız işine gelince her şeyi anlıyordu ona sahte bir kızgınlıkla baktım ama o beni hiç takmadan kemalin ekmeklerinden birini alıp yemeye başladı. Resmen ihanete uğramıştım 

İşin sonunda ışık, ben ve kemal bir masada ekmek yiyorduk " sonunda ona isim vermişsin hırsız kız ? Ne yalan söyleyeyim onu yetimhaneye falan bırakırsın diye düşündüm "  dedi kemal elindeki ekmeği zevkle yerken "bırakacaktım ama olmadı "  dedim gözüm sadece ışıktaydı o zamanı hatırlamak işkence gibiydi " ne olduğunu anlamadım kemal ona sıcak bir yuva vermeliydiler onu sevmeliydiler ama yapmadılar " yutkundum o tokat gözümün önünden gitmiyordu " yurtları böyle bir yer mi sanıyorsun ?"  Kemal büyük bir kahkaha atı. " orası tam bir cehenem  türlü cezalar verirler sana bazen yemek hiç çıkmaz açlıktan ölen çocukların sayısını duysan aklın kaçar oradaki insanlar gelen kaynakları çocuklara asla vermez sadece tarihi geçerse verirler ve sayamayacağım işkenceler yapılır sokaklar oradan bin kat iyidir "  duyduklarım karşısında hiç bir şey diyemedim şoka girmiştim bu nasıl bir vicdandı? " ben sadece sıcak bir yeri oldun istedim benim gibi olmasını istemedim "  suçlu bir çocuk gibi dudağımı büzüştürdüm

Kemal elindeki ekmeyi bırakıp bana baktı
" senin gibi ? "  kararlılıkla gözlerine baktım " evet benim gibi kimsesiz olsun istemedim sokakta kuru bir ekmek için öldüresiye dövülsün istemedim o bunu hak etmiyor "  kemal gözlerindeki pişmanlıkla bana baktı.  Derin bir nefes alarak
" hayatımda yaptığım hiç bir şeyden pişman olmadım ama sana o kuru ekmek için öldüresiye dövdüğüm gün için çok pişmanım "  o gece kanlar içerisinde çöpten çıktığım günün sabahında beni oradan alıp yaralarımı temizlemişti kemal açtığı yaraları sardığı için ona asla teşekkür etmemiştim hiç bir cümle de kurmamıştım sadece iyileşmiş ve gitmiştim  kemal ise ben gitmeden son bir şey söylemişti " hayatımda asla pişmanlığa yer yok hırsız kız ama şimdi pişmanlık his ediyorum ve eyer ölmesen hayla daha hayata kalırsan burdan gittikten sonra sana bir borcum olacak ne istersen yapacam ama tek bir hakın olacak " demişti o hakımı asla kulanmamıştım ölmenin eşiğinde  olsam dahi ona gitmemiştim ben kendimi büyütmüştüm ve bu hep böyle kalacaktı.

" anne "  ışık ellerini bana uzatarak ekmeyinin bittiğini göstermeye çalışıyordu bu tatlılığına gülerek elimdeki ekmeyi ikiye böldüm birini küçük ayıcıklı sırt çantasına birini de ona verdim " ye bakalım ekmeyini" diyerek saçını okşadım " onu okula gönderecek misin ? "  kemal ilgiyle bizi izliyordu " bilmiyorum "  kemal elini cebine atıp bir kalem uzatı. " hayatı değişe bilir hırsız kız bunun için bu küçük kalemle başlaya bilir bir yerden başlamasan asla bir son yaratamasın "  diyerek kalemi ışığın çantasına koydu " parasını sevmeyecem "  kemal gülerek küçük kızım saçını okşadı " senden bir karşılık istemiyorum hırsız kız ama ışık ileride iyi bir iş edinip bana fazlasıyla öder buna geleceğe yatırım denir "  diyerek tekrar güldü ne kadar istemesem' de kemal haklıydı bir yerden başlamadan bir son getiremezdi.

Okul binası tam karşımdaydı. Buraya öksüzler gelirdi , yetimler , sokaktakiler yani benim gibiler " evet ışık burası okul tamam mı ? Burada ders falan göreceksin arkadaşların olacak Öğretmenlerin olacak" diyerek gülümsedim ben cahildim okul yüzü görememiştim yaşamaya çalışmaktan ama ışık başara bilirdi ben cahil olsamda o okuyup beni de bilgilendire bilirdi o zaman bana zeki kız lakabını takarlardı belki kim bilir ?  " anne "  ışık endişeyle bana baktı onu tekrar bırakacağımı sanmış olmalıydı " hayır ışık seni bırakmayacam sadece bir kaç dakikalığına burada kalıp eğitim göreceksin anladın mı bu çok önemli " ışık binaya ve bana baktı.  Gözlerindeki endişe varlığını koruyordu elimi saçlarıma atıp geriye doğru taradım ne yapa bilirdim ki endişesinin gitmesi için ?  Sonunda aklıma bir fikir geldi ışığın çantasındaki kalemi alıp ucu sivri bir taşla üstüne bir çizik atım    " oldu bak bu kalemin ucundaki çiziğe kalemin başı gelinceye kadar burada olmuş olacam anlaştık mı ?" Işık yerinde sevinçle zıplayıp okula baktı. Onu Öğretmeninin yanına bırakıp küçük bahçedeki bir taşa oturdum