"bir trene binmek rastgele defolup gitmek istiyorum, trenin barında alnımı yağmurlu camlara dayamak, küstah bir duble birayla karşılıklı oturup ağlamak, kalemimde mürekkep kalmıyor, insanlar beni görmüyorlar, insanlar kendilerini kaybetmişler , onlara acıyorum, ümitsiz bir akrep gibi, ben , aynı zamanda mağrurum"
Attilâ İlhan
Hayatımız, yaşadığımız anlar, insanlar... Hepsi bomboş şimdi. Bi tren istasyonuyuz ve zaman geçtikçe insanlar uğurluyoruz hayatlarımızdan. Kimileri güzel kokular bırakıp gidiyor içeride, kimileri çöplerini bırakıp gidiyor ardına bakmadan. Uzun düşünüşler, sorgulayışlar sonunda karar verdim tekrar yazmaya. Ne aşkı anlatıcam bu kez ne de sevgiyi. Artık büyümek istiyorum.
Bi zamanlar kalbimim telleri titrer gibi hissederdim, dünyanın en mutlu insanı benmişim gibi... Zamanla akordu bozulmuş bi gitar gibi kaldım bi köşede. Çaldığım şarkılar eski hazzından uzak, melodiler en olmadık sesleri çıkarır halde... Aşkın ne olduğu hakkında cümleler kurmayı denediysem de olmadı zaten. Şairin güzel dizeleri var aklımda bunları yazarken:
"Sevmek kimi zaman rezilce korkuludur, İnsan bir akşamüstü ansızın yorulur..."
Bu tren yolculuğu karmaşık bi hal aldı ruhumda. Güzel kokular vardı önceleri, büyülendim ve o son durak gelmesin istedim. Ardından o binlerce güzel koku zamanla birbirine karışıp eski güzelliğini kaybetti, sıradanlaştı ve artık treni daha hızlı sürmek istedim. Bu delice ve bencilce gelebilir belki birçoğuna ama asla göründüğü gibi değil dışarıdan. Bunlar anlatmak için de üzerinden uzun zamanlar geçmiş tozlu sayfalar sadece kaybolmaya yüz tutan...
Neyse öyle işte kendi kendime dalıp gitmişken aklıma bikaç satır geldi aylar önce duyduğum ve her yeni bir şeylere heves ettiğimde kendini yeniden hatırlatan.
"Her nerede değilsem orada mutlu olucakmışım gibi gelir."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
