a hopeless hope || chanin

belki de

Bugün heyecanlanarak ve umuda kapılarak kötü mü yaptım diye düşünmekten kendimi alamıyorum.

İnsan yaptıklarından değil yapmadıklarından pişman olmalı derler ya hani, ben hangisinden pişman olup olmayacağımı da bilemiyorum.

Geçen akşam sarhoştun değil mi hyung?

Evimin adresini nereden buldun bilmiyorum ama gecenin üçünde kapı çalınca ne hissettiğimi çok net hatırlıyorum; korku. Bu korkunun elbette ki bir kendini bilmezin kapıma dayanmasını düşündüğüm için ortaya çıktığını sanabilirsin hyung. Yalan söyleyemeyeceğim, öyle zaten. Ama seni duvara tutunmuş bana baygın bakışlar atarken görmek beni en az önceki düşünce kadar korkuttu.

Seni o halde görmek değil, direktten seni görmek tüylerimin diken diken olmasına yol açtı.

Kalp atışlarımın heyecandan mı yoksa korkudan mı hızlandığını asla ögrenemeyeceğim.

Kapıyı açtığım an üzerime doğru geldin ve kendini zorlukla içeriye attın. Seni ittirecek gücüm yoktu. Kapıyı kapattığımda çoktan sırtımın duvarla buluştuğunu hissetmiştim ve gözlerimi sımsıkı kapatmıştım. Bana yaklaştığını burnuma gelen yoğun alkol kokusundan anlayabiliyordum.

Dudaklarımın üzerinde senin nefesini hissettiğimde gözlerimi araladım ve bana bakan o güzel gözlerine baktım.

Hayat bulmak, ömrümün her saniyesinde, her anında bakmak istediğim irislerdi bunlar; asla gerçekleşmeyecek hayallerimin başlangıcıydı.

"N-neden buradasın hyung?" Kendimi az çok toparlayıp sana bu soruyu sorduğumda uzun bir süre sustun ve cevap vermeden dudaklarımı öpmeye başladın. Alkolün verdiği etkiydi sanırım, oldukça naif davranıyordun.

Sana karşı çıkmadım ve dudaklarında yer edinmiş içkinin az da olsa kanıma karışmasına izin verdim.

Belki de her şeyin son bulması için.