Duygularını insanlara açmanın rahatlatacağını söylüyorlardı hep, yalanmış. Duygularımızı açmak sadece bize katlanılamaz bir acı veriyor. Bunu yine ve yine en iyi şekilde deneyimledim. Ve bu sefer bunu sende çok iyi biliyorsun. Geçen gün alaycı gülüşünden yakınmamın tek sebebi de bu. Ama olayı zaten çok iyi bildiğin için -yine de kendi açımdan da anlatmak istiyorum, belki anlarsın diye- ilk başta başka bir şeye değineceğim. Sonuçta bu sayfalarda, satırlarda bizim değil mi?
Ben hiçbir zaman kendi hayatımdan memnun olan biri olmadım, hep yakındım, hep isyan ettim. Ve bir gün belki de Tanrı bu durumdan hoşlanmamış olmalı ki-tabii var ve bizi gerçekten izliyor ise- acınası durumumu yeterince acınası bulmadı ve daha da acınası olmamı istedi. Bunu da karşıma seni çıkararak yaptı.
Ben Yang Jeongin, hayatının her saniyesinden nefret eden ben, ilk defa gördüğümde seni; bir ilk daha yaşadım, ilk defa yaşadığıma şükrettim. Sırf seni gördüğüm için. Vücudumdaki ateş giderek yükselip ruhumu sardığında afalladım, cayır cayır yanarken ruhum ve bedenim, hayatımda ilk defa afalladım. Ateş giderek bütün benliğimi ele geçirdiğinde kalbim tek senin adını haykırmaya başladı.
Şimdiyse sen onu susturdun.
Bana dedin ki;
"Seni sevmiyorum Jeongin. Seni istemiyorum Jeongin. Beni artık sevme Jeongin. Sen benim için yetersizsin Jeongin. Ben seni sevemem Jeongin." ettiğin bütün laflara rağmen düşündüğüm tek şey ismimin dudaklarının arasından nasıl da güzel çıktığıydı.
İşte bu yüzden aptalım.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
a hopeless hope || chanin
Fiksi PenggemarFakat hyung, sen başlı başına bir hatayken benim sana hissettiğim şeylerin yanlış olması kaçınılmaz oluyor. |chan & jeongin)
