Mikolos Adsmuir Rozovsky [The Rozovsky Heirs 3]

CHAPTER 9

Chapter Nine

Goddess

"Are you sure about this , Sir?" si Sylvestre, ang makakasama ko sa gagawin kong pagtunton sa babaeng 'yon.

Marahan akong tumango. Alas dose na ng gabi pero naghahanda pa lang kami papunta sa airport para lumipad patungong Cebu. Doon huling nakita ang babae at ang anak nito kaya nagbabakasakali akong hindi pa siya nakakaalis ng lugar.

"The fuck are you smirking at?" inis kong sita sa kanya nang hindi nawala ang titig niya sa akin.

He was used to seeing me wear expensive suit and stuff that screams luxury and it entertained him now that I was only wearing a plain white shirt and rugged pants. Agad siyang nagseryoso. Hinagis ko sa kanya ang gamit na susuotin niya kaya wala na itong nagawa kung hindi ang magpalit na rin.

"Do you think this is okay?" tanong ko habang sinisipat ang sarili sa harapan ng salamin. "Mukha na ba akong mahirap?"

Sinuri ni Sylvestre ang kabuuan ko pero nahinto nang matapat sa aking Gucci sneakers. I had someone bought our clothes from the mall except this one and he seems not impressed.

"It's impossible for you to look poor, Sir Mikolos–"

"Adam," I cut him off. "From now on you'll call me Adam and you're..." Napatuwid siya ng tayo nang siya naman ang sipatin ko. "Just came up with whatever name you like. Back to my attire, anong kulang?"

"Maybe instead of that Gucci we should wear slippers?"

Tumango ako kaagad. "Anything else?"

Umiling siya. We bought islander flip flops when we arrived at Cebu. We also changed our phone to a local cheap brand. I tossed my Gucci sneakers on the trash bin and then headed towards a tricycle where Sam, or Sylvestre was waiting. Bukod sa simple kong pananamit, hinanda ko na rin ang sarili ko sa simpleng pamumuhay. Hindi ko man alam ang ibig sabihin no'n pero alam kong handa na ako.

Mahabang biyahe ang binaybay namin bago makarating sa isla kung saan kami magsisimula sa paghahanap. We were greeted by two local fisherfolk who would gave us accommodation. We settled there for two weeks. Wala akong napala kung hindi ang pagbabago ng kulay ng balat ko. I was out in the sun everyday so my skin would adapt to my disguised. It was not easy lalo na't gabi-gabi akong pinapapak ng lamok at ang aking higaan ay kawayan lang pero hindi ako nagreklamo.

Sylvestre was so concerned about me but I told him I needed to learn how live this way. Sa kabila ng mga paghihirap ay natuto naman akong makibagay at iyon ang importante. My accent and local language improved, too. In a short span of time, I've also learned how to speak a little bit of bisaya.

One of the best things that I was so grateful for was the decent girls on the island. They kept me going. Sa dalawang linggo ay tatlong birheng babae ang naikama ko bago kami umalis ni Sylvestre sa lugar.

We flew to Palawan, Mindanao and even Batanes just to keep up with the whore but we still failed. Kung kailan naman ako nawawalan na ng pag-asa ay saka naman siya na muling nakita ng mga tauhan ko.

"Ang sabi ay nasa isang isla ito sa Masbate, Mikolos," nanatiling tikom ang aking bibig.

Sumasakit na naman ang ulo dahil bukod sa pagod ay parang paikot-ikot na lang ako. That bitch was the master of hide and seek and it sucks because whenever I am confident of finally finding her, saka naman siya bigla na lang naglalaho.

Inangat ko ang titig pabalik kay Sylvestre mula sa apoy na nasa gitna namin ngayon. Bukod sa malakas na hampas ng alon mula sa dalampasigan ay wala nang iba pang ingay sa aming paligid. We've been constantly planning for months yet I felt like there was no hope. Nakakapagod na paulit-ulit bumalik sa umpisa.