Leerling van De Dood

10.1 Het zachte gepruttel van lasagne

Toen ik weer wakker werd voelde ik me uitgerust en helder. Zo helder zelfs dat ik me realiseerde dat ik Moyra nog steeds niet gezien had de afgelopen dagen om te vragen naar wat het witte licht zou kunnen betekenen. Al moest ik toegeven; hoe langer geleden het was, hoe vager de herinnering werd. Zeker nu ik deels door een plant gedrogeerd was geweest. Het maakte mijn gedachten ondanks hun momentele helderheid, niet de betrouwbaarste. 

Het was vreemd plots zo los van mijn eigen gedachten te staan en ik hoopte dat het zich snel zou oplossen. Misschien dat een korte douche hierbij zou helpen? Het was geen slecht idee en niet veel later liep het warme water over mijn lichaam heen. Iets waar ik, omdat ik geen gebruik van Yee's magie had gemaakt, eens een keer van kon genieten. Geen prikkende wonden enkel warm water en ontspannende spieren.

Eenmaal onder de douche uit hoopte ik Moyra te kunnen vinden. Zo niet, kon ik weer terug naar De Dood om hem ermee lastig te vallen. Sowieso keek hij daar naar uit. Zeker omdat er momenteel op mijn formulier stond dat de oorzaak van mijn missende ziel nog in overleg was. 

Ik zette mijn weg voort naar de archieven, daarna naar de trainingshallen, de woonkamer, de tuinen, de wapenkamer en ik krapte mezelf wat verward op het hoofd. Waarom kon ik Moyra nergens vinden? Zelfs degenen die ik tegen was gekomen en ik ernaar vroeg, hadden haar ook niet gezien. Uit wanhoop ging ik naar minder bezochte plekken: de oude archieven waar nu voornamelijk niet recente missies in opgeborgen werden tot de jaarlijkse evaluatie waarin ze verbrand konden worden.

Een kat die om mijn benen cirkelde liet me weten dat ik misschien verder moest zoeken. Ik liep verder naar de oude trainingshallen waar niemand meer echt wilde trainen, maar vaak nog voor evenementen gebruikt werden, maar daar was ze ook niet. Weer moest ik verder met mijn zoektocht, misschien moest ik in de- 

Ik stopte in mijn stappen terwijl het geluid tot me doordrong. Voor een moment sloot ik mijn ogen. De zuivere klanken van een eenzame viool streelde mijn oren. Ze deden mij ontspannen, ondanks dat ik wist dat er maar een iemand was die zo goed kon spelen. Ik kon niet boos zijn op muziek, ookal was hij het die speelde. Want hij kon zeker geweldig spelen, of ik dat nu zou toegeven was een ander ding. 

Ja, Killian had zijn excuus aangeboden, maar het voelde maar half. Hij moest mijn leven maar redden als compensatie voor het te willen verspillen. Het muziekstuk nam een wending die mijn hart liet steken. Er was altijd een verdrietige toon in Killians stukken. Zelfs als het vrolijk zou moeten zijn, was er altijd die zachte ondertoon. Ik zuchtte, hij was niet de enige die dat had. Als ik piano speelde, had ik het vaak ook. Het was iets wat onze lange jaren dat ons leven treurig maakte. Iets waar ik liever niet over nadacht, maar nu ik Killian zo hoorde spelen... Het voelde zwaar.

'Als je beloofd het niet te vertellen, dan laat ik je het zien,' klonk er plots in mijn hoofd. Ik fronste wat verward. Het voelde of ik wat verloren was. Of ik iets belangrijks vergeten was. Wie had die zin gezegd? Avi? Killian? Een gades? Oké, de laatste misschien niet en die andere eigenlijk ook niet. De zin paste niet bij geen van hen. 

Mijn koppijn kwam meedogenloos terug terwijl ik probeerde te herinneren wat diep begraven leek. De muziek hielp mijn pijn wat te verzachten. Mijn gedachten kwamen tot een stop, het was toch enkel een hallucinatie geweest. Waarschijnlijk een oude herinnering die ongewild op kwam duiken. Alleen was er iets dat me zei dat het belangrijk was, enkel kon ik het niet plaatsen. Met een zucht stopte ik de gedachten weg, ik was bezig Moyra te zoeken, ik moest niet afgeleid raken door Killian. Dat had ik in mijn hele leven al veel te vaak gedaan.

De gangen voelde eenzaam zonder gevuld te zijn met muziek. Ik grabbelde wat in mijn zakken en ik was blij mijn oortjes te vinden. Maar de muziek die er even later uit klonk was niet hetzelfde. Het vulde niet de leegte die zich zo plots in mijn borst gevormd had. Ik schudde mijn hoofd om wat beter na te denken. Waar was ik ook al weer naar op zoek? Juist, Moyra.